Pompeya, c. Ano 79. A erupción do volcán Vesubio sorprendeu aos negocios da cidade romana, entre eles a fullonica ou lavandaría de Stephanus. Do mesmo xeito que o resto de elementos do xacemento, a lavandaría quedou moi ben conservada polas cinzas. E tamén hai outras fullonicas que sobreviviron ben, como as de Ostia, Barcino e Hérculano. De feito, todas as cidades ou colonias romanas tiñan polo menos unha fullonica.

Dedicábanse a lavar roupa e roupa de fogar. En ausencia de deterxentes químicos artificiais, os ouriños era utilizada como un deterxente universal na época dos ouriños, xa que tamén se utilizaba para a limpeza dos dentes, tal e como se explicou nesta sección. Nas charcas de saltus fullonici ou renovación de auga, o amoníaco dos ouriños era bo para eliminar as manchas de toge, túnicas e panos de la. Mesturaban os ouriños con cal e cinza, materias primas naturais blanqueantes.

Non todas as pochas eran iguais. Algúns importaban do estranxeiro –os dons lavables dos ouriños hispanos eran coñecidos–, pero a maioría das veces tiñan que utilizar o líquido recolleito nos baños públicos. Tamén había negocios máis autárquicos: nas paredes da tenda colocábanse medias ánforas para que os peóns cargasen á vejiga. Na pompeya atopáronse inscricións que convidan os cidadáns a ouriñar.

Os escravos, mesturados coa eslamiada e os ouriños, pisaban as roupaxes e as teas até regalos con deterxente fedorento. Unha vez quitadas as manchas, levaban as roupas a un charco máis grande que había no exterior e deixábanas escurrirse, escurrirse e secarse ao sol, sobre as augas de choiva recollidas no impluvium. Os máis ricos pagaron algunhas moedas e os escravos da fullonica perfumaron as súas roupas con esencias de flores e herbas, coa esperanza de borrar as pegadas do cheiro a ouriños.

O emperador Vespasiano estableceu o imposto sobre os ouriños que os cidadáns deixaban nas lavandarías ou nas letrinas públicas, debido ao seu afán de recadar diñeiro de calquera actividade. Suetonio sinalara que Perico, o fillo do emperador, había desmoralizado a decisión do seu pai. Vespasiano sacou entón un aureus do bolso e preguntoulle a Perico se o cheiro da moeda de ouro molestábao. Despois de que o seu fillo se negase, o pai respondeu: “E, con todo, vén dos ouriños”. Entón naceu Pecunia non olet (O diñeiro non cheira), a coñecida expresión latina.