Recentemente lin nun medio de comunicación español a noticia recibida dunha axencia internacional: Unha muller australiana, que sufriu un accidente de tráfico, comezou a falar cun acento francés, e crese que o está facendo desde entón. Di que lle causou moita dor, sufrimento. Trátase dunha síndrome do acento estranxeiro, ao parecer, nos últimos 70 anos só se coñeceron 62 casos de cancro de mama.

Como se recolleu a noticia nos medios de comunicación? Por suposto, polo camiño que vai xerar impacto: “Tras un accidente, unha muller australiana comeza a falar do acento francés”. Algúns, non o dubido, crerán literalmente e ao cento por cento a noticia, coa esperanza de que a nosa muller o fixese co acento perfecto de París inglés.

Por suposto, o camiño ao chiste tamén era opcional: un contou, por exemplo, que unha vez colleu un gran golpe na cabeza e empezou a facelo en chinés; outro fixo unha proposta concreta: que a muller tome outro golpe co coche, e a ver si devólveselle o acento australiano, é dicir, a “terapia de shock”; tamén hai quen negou que é un caso raro, argumenta!, hai moitos accidentes de coche en Francia e todos con el! Tamén se menciona o de Aznar, o acento que quedou despois de estar con Bush, e suceder expón novas preguntas: si a muller empeza agora a aprender francés, quedará o acento australiano?

Naturalmente, a desta muller non é un acento francés, senón unha pronuncia atípica que podería ter un certo carácter. O demais, pono a nosa imaxinación e ganas de crer nas cousas, e os medios de comunicación que necesitan noticias rechamantes e que teñen pouco rigor.

Ás veces parece que estamos dispostos a crer calquera noticia. Moitas veces non se necesita máis que as ganas de dar por bo o que quixésemos crer e deixar de lado a prudencia, mesmo no terreo das linguas: que atoparon o xene da lingua, que ao final apareceu un parente do eúscaro, ou que un mal golpe conseguiu rapidamente o que a mellor academia ao longo dos anos non consegue. Esta actitude indiferente cara aos novos non debe ser necesariamente mala. Pode ser xoguete nalgúns casos. Pero cando no xogo hai máis que un pasatempo ou un entretemento –por exemplo, cando se constrúen discursos sobre o eúscaro–, paréceme que deberiamos ser máis estritos, si non fose nada, para dar menos oportunidades a aqueles que sempre nos esperan coa machada.