Este ano tamén me atrasei. Sempre é tarde e, grazas. Gústame escribir algo sobre o saúco (Sambucus nigra) que florece cada ano no corazón da primavera. O avellana Corylus está descartado como o avellano, e a min non me gusta... Os dous cascabeis lembráronme o esquecemento do saque este ano.

Fai un par de semanas, tiven a oportunidade de probar o traballo dun grupo de cociñeiros que teño un infarto. Eu sempre puiden comer peixe e verduras, pero puxeron a mazá como eles, Malus x domestica. Mosto recentemente feito de mazás que pasaron todo o inverno e a metade da primavera no faiado. Era terrible, era un capricho. Pero non era un simple mosto. Denunciando outra cousa no padal... E que ía ser? A fermosa flor do noso incomparable saúco. Tiña un tarro de jarabe. Durante media xornada as flores se maceran á auga, engadindo o limón ou a laranxa ou o aromatizante ou condimento que se queira. Mestura o mosto na proporción que che guste.

Tamén probei o viño, o do salgueiro. Moi bonito. Baséase no viño, branco seco, doce, vermello ou negro, decide vostede mesmo. Mete media ducia de chapeus de flor nun litro e organiza ti mesmo a maneira de non aparecer sobre o viño. Mantéñase macerado durante un par de días, saca as flores e vacia o viño nas mans. Ao teu gusto: para lavar, coar tantas veces como queiras, engadir algún edulcorante (azucre, mel...), engadir alcol, un pouco de augardente ou bebida. Eu son afeccionado aos cheiros e ás catas buxán propias do inciso, pero engade o que che gusta: pétalos de rosas aromáticas (Rosa sp), larranbilo (Matricaria chamomilla), canela (Cinnamomun verum), hinojo (Foeniculum vulgare), orégano (Origanum vulgare).... Tamén pasei pola garganta a “cervexa” feita con Intsusa, feita polas mans calosas dunha monxa que era a hortelana do convento.

A segunda, son unha nova vida. Debido ás intensas choivas que se aveciñaban, fun a un dos vales que mellor se ve como se organizaron os ríos e a xente para convivir. Basaburua Txiki. Arranxámonos un par de días entre amigos. Cando o incenso contra a nosa casa tiña as últimas flores, as de alá abaixo. Nos recunchos de todas partes os sombrereros de cor clara estaban abertos. Xa non se verán moitas flores amarelas. Este ano.