Así me dixo o meu amigo: “O feminismo está de moda”. Á vista da miña mirada escéptica, comezou a argumentar. “Entra en Internet e mira cantos blogs feministas hai. Les os xornais e case a diario atoparás un novo estudo desde o punto de vista feminista. Salta ás mulleres nas conversacións e darasche conta enseguida, a maioría ten obxectivos feministas, e hai moito no poder! As sementes sementadas polo feminismo están a florecer e estendéndose no último medio século. O urbanismo, o cine, a ecoloxía, a economía, a ecografía... están a revisar calquera realidade desde o punto de vista das mulleres”.

“É posible”, contesteille, mentres preparaba a munición dos argumentos opostos. “Pode estar de moda, pero o feminismo non chegou á moda. Si non, como é posible que as mulleres e os nenos traballen en condicións de escravitude nos países onde se produce a roupa? Cantas mulleres e nenos morreron no accidente da fábrica de Bangladesh? Realmente impórtanos onde e como se fabrica esa peza? Desde cando nos vemos obrigados a cambiarnos todos os anos? Por que estamos a seguir unha dieta constante para poder meternos nesas roupas? E por que podemos pasar horas mirando os escaparates e as revistas de moda? Non temos nada mellor que facer na sala de espera do médico ou na fila da carnicería?”.

Ao pasar por estas palabras, as voces dos meus pés deixáronse ver nos seus pensamentos. “E ti, sabio cerebro, para que estás a alimentar aos juanetes nestas duras plataformas de tacóns? Por que non déixasnos pisar tranquilamente a terra, como fan todos os homes? Non temos nós os mesmos dereitos que os pés dos homes? Camiñamos sobre as varillas das aguilas. Nós, os pés, non estamos de acordo! Queremos descalzos! Ademais destes malditos Juanetes, as costas tamén nos empezou a queixar, porque eses tacóns lle fan dano...”. “Con eses zapatos estou moi sexy”, contestei, tentando cortar a ese mantra quejumbroso. “Ademais agora afíxenme a ser máis alto, e cando me quito os tacóns sinto pequeno, gordo e normal”. Naturalmente, esta conversación entre pés e cabeza non saíu da miña boca. O meu compañeiro miroume, tratando de captar o significado do meu repentino silencio. Díxenlle adeus, que tiña présa, que aínda tiña que pasar polo máis aló antes de ir ao médico. "Ao médico?", preguntoume. “Si, con estes juanetes non se pode vivir tranquilos”.