Mathilde Ramadier asinou o seu relato cun verdadeiro nome e apelido na revista electrónica Rue 89, do grupo de Le Nouvel Observateur. Asinou con valentía “Dans une start-up à Berlin, j’ai devouvert le cynisme absolu” (coñecín o cinismo absoluto nunha empresa start-up de Berlín), porque quere proclamar que “Alemaña non debería ser exemplo, porque alí as leis laborais non son nada decentes”. Wikipedia
en castelán describe unha start-up como: “É un negocio de curto percorrido, caracterizado polo seu perfil de risco/beneficio e a súa gran capacidade de crecemento (escalabilidad). Na súa maioría son empresas de innovación, desenvolvemento de tecnoloxías, deseño web, desenvolvo web e riscos de capital. Adoitan empezar como ideas de negocio creativo, para logo aumentar a singularidade a través da innovación e convertela en negocio”. Que outra cousa están a sementar as universidades e programas de todo tipo que fomentan a novos empresarios emprendedores?
Mathilde Ramadier (Sur de Francia, 1987) sempre lle gustou traballar co texto e as imaxes. Cos seus 25 anos estudou grafismo durante tres anos e realizou un máster en filosofía. Entre outras cousas, para pagar os seus estudos traballou en pequenos traballos: limpadores, camareiros, xornalistas, profesores... Dando pasos ao mesmo tempo como compositor de debuxos animados.
Berlina chegou a Berlín en 2011, non por non ter traballo en Francia, co obxectivo de ter mellores oportunidades para desenvolver o oficio na capital alemá. Os seus profesores recomendábanlle que non tiña suficiente diñeiro para afrontar o tres cursos do doutoramento.
Empezar a traballar en negro nun hostal de Berlín e á vez presentarse a convocatorias de emprego máis interesantes. Chamáronlle por unha coñecida galería de arte e ofrecéronlle un traballo, grafista e axudante, dotado con 1.500 euros ao mes, para que as mañás lle permitisen mellorar o alemán. Si, por primeira vez un mes de proba.A
primeira sorpresa é que lle pagan 400 euros por un contrato de free-lance: a seguridade social
a cargo da traballador “costa entre 150 e 600 euros ao mes en Alemaña, si es de boa saúde”. O grafista está a traballar intensamente desde as 9:00 até as 19:00 horas na elaboración dun gran dossier para un museo de deseño en Berlín. Proponlle que fale francés, que espíe mellor os museos de competencia; Mathild rexeita. Pediranlle que introduza as horas extras sen cobrarlle; Mathild negarase de novo.Os
cooperantes alemáns non sacan nin unha soa palabra para non perder a súa axuda por participar no programa de procura de emprego do Estado. Mathilde tamén calará das necesidades de 400 euros miserables: no contrato está escrito que o dono non ten por que pagar nada se o resultado non lle gusta, o traballador é autónomo.

Reino das quenllas adolescentes

Ao cabo dun mes, Pradera convértese no seu mozo e encantadora dona. É unha mágoa que non poidas pagar máis de 1.500 dos 1.500 que che prometemos, até un máximo de 500. Pero tes que saber que en Berlín tes diante túa unha gran carreira, a sorte de traballar na cultura e nunha famosa galería, e o traballo, que moitos non teñen. “Eu respondinlle que non é aceptable que se cumpran por tan pouco diñeiro. El dime en frío: Entón deime conta de que en Alemaña non hai un salario mínimo”. Despois de abandonar
esta compañía, Mathild segue buscando traballo mellor, ao mesmo tempo que pasa por catro soldos en necesidades de todo tipo. A artista foi chamada en marzo de 2013 desde unha start-up que opera no mercado da arte de Berlín. Unha invitación para entrevistarse con Skype, xa que aínda que Mathilde estea en Berlín non merece a pena perder o tempo.
Dúas semanas máis tarde comezará o novo posto: “Country manager France”. Labor: Completar un dossier en francés e inglés cunha lista de todos os coleccionistas de arte contemporánea de Francia. Os seus comportamentos, as súas coleccións, a súa psicoloxía... Esta start-up pretende crear unha base de datos de coleccionistas de todo o mundo, única no mundo, para vender esa información a galerías, artistas, institucións culturais... Salario: 950 euros brutos ao mes, catro días á semana.
Ademais de Mathilde, hai contratados a dez persoas máis, procedentes de India, China, Xapón, España, Inglaterra, EEUU, Israel e Alemaña, para que cada un deles informe sobre o seu país. A maioría deles son inmigrantes que acaban de abandonar o avión militar no que viaxaban en Berlín. Idioma, inglés. Sede no custoso barrio de Mitte.O
director e fundador é un start-up de nova creación que se venderá nun prazo de seis meses desde a súa posta en marcha. “Podo imaxinar o que lles pasou aos seus obreiros”, dise Mathild. Un mozo de 27 anos que saíu de Harvard con doutoramento, un dos heroes do barrio que os medios de comunicación chaman orgullosamente Silicon Allee, aplaudido por toda a Web 2.0, porque grazas a el, o desemprego de Berlín reducirase un 12,3% respecto ao 6,9% de Alemaña.Cada
traballador está na rúa sen quitarse o nariz ao computador que cada un trouxo da súa casa. Basta que alguén fale, o encargado comeza a gritarlle.
Despois duns días, a novidade, cada un apunta na táboa branca colocada no centro da gran sala o resultado obtido ao final do día. Á mañá seguinte o manager apunta os éxitos duns e outros.Ao
finalizar a terceira semana, o novo deseñador-filósofo pensa que pronto lle tocará subir de nivel, cun éxito de 87,3%. O xefe aparecerá nunha visita breve, observará a táboa cos resultados e anunciará que o mellor da semana recibirá o bono para a compra de 100 euros en Amazon. Gañadora a compañeira chinesa.
Todos os obreiros danse conta de que cada vez máis chineses van ser contratados polo seu patrón, son obreiros experimentados e afeitos á modestia. Xefa visita aos traballadores por separado para estar seguro de que todos e cada un comprenderon a mensaxe. Mathilde: “Chegado a miña quenda, díxenlle que fago o que podo, pero que competir con compañeiros non é o meu estilo. El respondeume ‘I don’t care’ [A min dáme igual]. Estaba cravado na miña cabeza. É o meu último día alí”.
Mathilde Ramadier, que escribe traducido a París, non quere xeneralizar o que lle sucedeu. “Pero paréceme que vin o suficiente como para estar moi triste para a idade que teño, e podo dicir que vivimos tempos decepcionantes”.