Os máis escépticos advertiron de que se trataba dun teatro, que a empresa Nuclenor anunciara o peche da central nuclear de Garoña para presionar ao Goberno de España, o novo sistema fiscal que este quería implantar no sector enerxético. En concreto, un mes e medio antes da data de peche definitivo, os responsables da central manifestaron a súa vontade de continuar coa actividade. E deixaranllo.

De feito, nesta obra Nuclenor conta cun apoio inestimable (é dicir, as empresas enerxéticas Iberdrola e Endesa). Por unha banda, o Goberno español ha posto alfombra vermella a Garoña, porque sabemos moi ben a política do pp nesta materia, e deseguido o ministro de Enerxía, José Manuel Soria, adiantou que é unha "boa noticia" que a desolada central de 43 anos siga funcionando. Doutra banda, o Consello de Seguridade Nuclear (CSN) deixou claro, unha vez máis, en que criterios toma as súas decisións. Unha organización totalmente politizada –os partidos políticos elixen ao cinco membros do Consello: Dous do PP, dous do PSOE e un de CIU, e sendo pronuclear –os membros ou asociados a empresas eléctricas nucleares–, sempre apostaron por prolongar a actividade de Garoña –así o resolveu o Consello en 2009, a pesar de que a central non cumpría os requisitos anteriormente esixidos e recomendou a prórroga o ano pasado, antes de realizar as “probas de tensións” esixidas pola Unión Europea.

Tampouco lles viría mal o empuxón dos lobbies pronucleares, xa que o ano pasado, cando se debateu a ampliación da central, ameazaron con que o prezo da electricidade subise un 10% máis ao mes que Garoña, pero os grupos ecoloxistas lembráronnos que é unha central de baixa potencia, que só produce o 1,3% da electricidade do Estado e exporta o seu cuádruplo á Portugal e Marrocos.

Pola contra, son moitas as razóns polas que se suspende a actividade da central. O debate vai máis aló da enerxía nuclear, xa que Garoña é unha central caducada desde hai moito tempo (1970, a máis antiga de España): Aínda que Nuclenor díxonos que “grazas ás novas tecnoloxías fóronse transformando, mellorando e modernizando os compoñentes”, Alberto Frías, membro do grupo Araba Sen Garoña, díxonos claramente: “O envase do reactor non se pode cambiar e o esencial é iso; é como tentar conseguir un BMW cambiando a carrozaría de Seiscientosa (…) É un problema estrutural: Garoña non puido reparar a corrosión intergranular e cada vez ten máis defectos, inaceptables”. Un exemplo diso son os “accidentes de seguridade” que recoñeceu a propia central. Pero non queren deixar que se xubilen.