Acábase de celebrar o National Adaptation forum en Denver (EEUU). Esta adaptación baséase na análise das estratexias de adaptación ao novo mundo que supón o cambio climático. Adaptarse cando moitos de nós aínda cuestionan si o cambio climático é certo? É tan forte?

No espazo progresista alternet Cynical companies are already scheming how getting rich off global warming (As empresas cínicas están en proceso de negociación para enriquecerse co quecemento global) Alexander Zaitchik publicou unha crónica co subtítulo: “Funcionarios locais e ecoloxistas estiveron facendo plans sobre América tras o quecemento global. Os negocios que buscan beneficios fixeron o mesmo”. Zaitchik é un xornalista freelance, entre outros Common nonsense: O autor do libro Glenn Beck and the triumph of ignorance.

No congreso, celebrado na crónica de Zaitchik, entre o 2 e o 4 de abril, reuníronse máis de 500 participantes, representantes das 20 axencias federais que creou o Goberno de EEUU para adaptarse ao cambio climático, funcionarios dunha ducia de estados de costas en risco, ONG, investigadores universitarios...

A definición de adaptación viuse plasmada en varias presentacións do congreso: “Adecuación das cidades”, “Construíndo a resiliencia da beira do mar”, “Adaptación dos seres vivos salvaxes e traslado de especies domesticadas”, “Muros de diques e ondas: planificación das costas e espazos marítimos”...

A resiliencia (capacidade de resistencia á tensión e á impotencia) e a adaptación convertéronse en palabras de moda. Zaitchiki, un congresista, confesoulle que “hai dous anos expulsáronme de calquera reunión se falase dos cambios climáticos e da necesidade de investimento para afrontalos”. Pero a gran tormenta de Sandy (super storm en inglés) cambiou o ambiente. Imaxínache que o Alcalde de Denver, Michael Hancock, anunciou no congreso que nomeou o 2 de abril “Día para descubrir a necesidade de adaptarse ao clima”.

Zaitchik cre que xa non fará falta moitos xestos deste tipo. “A medida que as supertormentas, as inundacións e as secas crezan e endurézanse, a necesidade de protexerse e adaptarse a elas (adaptation) superará a redución dos gases invernadoiro (mitigation) na axenda do clima”.

Os patrocinadores do congreso foron o instituto Geos (“Using science to helpeople predict, reduce, and prepare for climate change”), think tanka de adaptación climática, e o consultor Stratus, pioneiro en aconsellar a clientes públicos e privados sobre os riscos do clima. Ambos son propiedade de Daniel Kreeger, fundador da Association of Climate Change Officers.

“Calculei –dixo Kreeger ao xornalista– que en materia de clima e adaptación haberá 30.000 ou 50.000 profesionais na próxima década”. O Climate Strategies Forum, organizado para o próximo mes de setembro en Washington, contará con tres días de duración. O patrocinio da mesma cóbrase 25.000 dólares.

Xustiza climática e negocios

Os reunidos de Denver referíronse ao traslado de persoas, gando e casas, ao fortalecemento do que se pode salvar en zonas vulnerables e ao abandono do que non se pode. Dito gráficamente, sobre a restauración de mapas de vivendas en EE. UU. “Adaptarse hai dez anos era unha palabra fea, significaba ceder entre verdes profesionais e emprendedores. Despois, coas negociacións internacionais sobre o clima e os indicios de que o cambio climático non ten volta atrás, perdéronlle a repugnancia”.

Zaitchik mencionou a Lara Hansen como modelo. Tras pasar pola Axencia de Medio Ambiente de Estados Unidos e máis tarde pola World Wildlife Fund, en 2008 fundou EcoAdapt, unha residencia para investigar o cambio climático, comprar unha pequena illa na beira do mar do estado de Washington. Segundo dixo ao xornalista, “a idea de EcoAdapt é empuxar á xente a tomar medidas de adaptación máis aló da toma de conciencia”.

Bill McKibben, da organización 350.org, era un dos membros máis especiais que tiña no seu haber. Acaba de publicar o libro Eaarth, para explicar que a maioría de nós xa non é o planeta no que nacemos. “Temos que analizar que parte da nosa vida e das nosas ideoloxías temos que deixar atrás para poder protexer as entrañas das nosas sociedades e civilizacións”.

En Estados Unidos a lei Global Change Research Act para tratar este tema é de 1990, George W. Da época de Bush, pero estivo durmindo entre os papeis durante 15 anos, ata que a administración de Barack Obama revitalizouno. Este proxecto puxo en marcha Adaptation Task Force, co obxectivo de analizar os riscos do cambio climático e facer propostas.

Os cristiáns creacionistas da ultradereita obstaculizaron durante moito tempo o avance deste asunto. O cume dos desastres naturais, por exemplo, polas terribles inundacións que o estado de Dakota do Norte sufriu catro veces en cinco anos.

No congreso, Zaitchik díxonos en Alternet, o medo ás revolucións sociais que pode carrexar o cambio climático non parou de exporse. Xunto a iso, a necesidade de reverdecer e descentralizar as sociedades, a necesidade de reducir a actividade económica e os residuos mediante a intensificación da industria en moitos lugares... “Pero a pregunta é si menciónanse as transicións que imos levar a cabo a tempo ou demasiado tarde”.

En Denver había funcionarios das cidades que foran a buscar solucións a problemas concretos; Zaitchik citou a un de Chicago, preocupado porque a tubaxe de augas sucias colgábase cada vez con máis frecuencia, por mor das inundacións. Outros moitos, como Lara Hansen, querían facer unha formulación máis holístico para mellorar a protección económica e social das persoas que van ser máis afectadas.

Outro congresista, Jacqueline Patterson, sinalou que “o cambio climático agudiza as desigualdades sociais existentes en saúde, proximidade de vertedoiros tóxicos, relacións coa policía e os medios de comunicación, servizos de emerxencia, capacidade en xeral”.

Pola contra, as grandes empresas ven investimentos, oportunidades e riscos nestes cambios. Nacións Unidas cifrou en 130.000 millóns de dólares o movemento de compañías neste sector. A auga e a terra de cultivo cobraron especial importancia. Os prezos soben. Un Global Adaptation Index creado polas petroleiras xa cotiza en bolsa, con 11.000 millóns de portfolio de Natural Gas Partners. Unha choiva que fai chorar a un alegra a outro.