O TAV que se está construíndo en Euskal Herria sen ningunha consulta popular, nos últimos días foi noticia por dúas razóns. Por unha banda, porque as obras da E Vasca, o TAV da CAPV, están practicamente paralizadas, e estase atrasando a data da posta en marcha do tren unha e outra vez, porque o seu futuro é inquisitivo. O segundo motivo provén do tramo navarro do TAV, no que o Goberno español ha feito caso omiso das previsións de conexión coa E vasca e con Zaragoza. Con todo, o Goberno de Navarra quere o seu “TAV navarro” de 68 quilómetros entre Pamplona e Castejón, o que suporía un custo de 675 millóns de euros. Que tolemia!

Levantouse a alarma entre os xestores e promotores destas obras faraónicas que nunca debesen comezar e que, en todo caso, deberían consultarse coa cidadanía. O Correo Español, portavoz do capitalismo, escribiu un editorial no que afirma que a E Vasca “está en camiño de morrer” e que “o Goberno central debería aclarar as previsións e sacar o proxecto estratéxico da parálise”. O xornal termina con estas pesimistas palabras: “Cal é o futuro do TAV, si temos en conta que unha parte non será operativa sen outra?”. E nós engadiriamos: E que pode pasar si non vemos “lazos franceses”?

Antes da crise o proxecto ferroviario era unha tolemia, antisocial, antieconómico e antiecológico. Agora hai moitas máis razóns para esixir que se suspenda esa “pantasma”. Conta cun orzamento de 10.000 millóns de euros no País Vasco: 6.000 millóns para a E vasca, 3.150 millóns para o corredor inicial de Navarra e 1.100 millóns de euros para o TAV de Lapurdi. A situación actual das obras do TAV lémbranos á da central nuclear de Lemoiz. Lemoiz está afortunadamente parado, hoxe en día non é máis que un monumento á imposición e á prepotencia económica e política para a memoria da resistencia popular. A ver si as obras do TAV toman o mesmo camiño! Pero sería unha mágoa que se tratase do malgasto dos nosos impostos.