Esta semana celébrase o Primeiro de Maio. A morte de seis persoas condenadas en 1986 nunha folga xeral a oito horas de xornada en Chicago e asasinadas no patíbulo –outras dúas foron condenadas con cadea perpetua– celébrase en recordo do tráxico e heroico. Foron “mártires de Chicago”. Catro anos máis tarde, en 1890, o Primeiro de Maio estendeuse por todo o mundo. Estes feitos evidenciaron a existencia dunha loita de clases: por unha banda estaba a patronal e o goberno tradicional, coa súa represión, e por outro os traballadores. Ao longo da historia, esta loita de clases tivo moitas etapas. No País Vasco, a Zona Mineira de Bizkaia foi testemuña da dura loita que tivo lugar nos seus inicios. En 1890 levou a cabo unha folga xeral na marxe esquerda do Ibaizabal de Bilbao, especialmente nA Arboleda e Gallarta, loitando por unha vida digna, que se concentraba nos barracóns propiedade dos seus maiores. En 1976 Vitoria-Gasteiz foi o expoñente máis moderno desta loita de clases, na que a policía franquista matou a cinco traballadores e feriu a moitos máis. Mantívose o mesmo esquema de loita de clases: patronal e goberno por unha banda, e traballadores por outro.

Nos últimos anos houbo moito interese en distorsionar e desmantelar a loita de clases, porque se di que é "intempestiva". Con todo, cos “mercados” e as multinacionais no medio, a loita de clases foi actualizada e radicalizada. Nos últimos cinco anos, o benestar conseguido con tanto sufrimento e bágoas foi destruído e a loita de clases volveu a ser patente; á clase traballadora habitual sumáronselle outros sectores profesionais empobrecidos pola crise. A crise fixo á poboación “máis proletaria”, por dicilo dalgunha maneira. Todos e todas deberían axuntar, facer fronte ao capitalismo e aos seus xestores e crear unha alternativa solidaria.