No seguinte post de ETA volvemos a ver como se sitúa cada actor político co Espazo Aske. O pp segue coa súa política de represión e non parece que queira darlle a volta a esa situación. No medio da grave crise económica, a unidade de España é un elemento de cohesión, e lanzouse a iso. Cataluña dálle a oportunidade e o proceso de paz en Euskal Herria tamén. Este medio e curto prazo probablemente causaralle outros problemas nestes territorios, pero nunha situación crítica, só a punta do calzado é importante para o que ten o dominio. E, de momento, o pp ten unha gran preponderancia en España.

O PSOE ten vontade de seguir adiante, pero lenta, tras os desastres electorais, está inmersa na súa reconversión, sen saber como facer fronte á crise e á renovación do modelo de Estado. Ademais, na pugna por liderar a reorganización, cada vez óuvense máis alto os nomes de dous vascos: Patxi López e Eduardo Madina.

O PNV está a romper camiños de paz, é moi interesante pasar páxina en Euskal Herria polo camiño da convivencia e o acordo. O marco tamén está claramente definido, o Goberno Vasco e o Parlamento Vasco e, máis concretamente, o eixo Urkullu-Raxoi e o relatorio de paz –adeus Aiete-. Na medida do posible, todo está ben controlado; e parece que nese camiño pódese moldear mellor co PSE (memoria, foros e federalismo español...) que coa esquerda abertzale.

Seguramente por iso, os medios da súa contorna apenas lle prestaron atención ao que ocorreu en Donostia con Aske Gunea, especialmente até o momento en que a Ertzaintza participou nas detencións. E tamén nese momento, pouco e moi controlado. Nos medios de EITB, a pesar de que Euskadi Irratia achegouse máis que os demais, esta actitude tamén foi palpable. Seguramente, o PNV leu que convén non soprar demasiado vento neste movemento tan importante da esquerda abertzale. Con todo, os feitos tomaron o seu lugar e importancia no día a día informativo. Como a auga, fixeron o seu camiño.

O xornalista Iñaki Altuna explícanos de onde vén a orixe do Gazte Gunea (Gaur 8, 27-04-2013): “Dificilmente deteremos unha operación en marcha, pero cunha resposta axeitada poderemos erosionar a aposta de quen a ordenaron e, da mesma maneira, reforzaremos a posición de quen defendemos a solución democrática”. Así se desprende do informe de debate ‘Argitu’ que supuxo o reaxuste da estratexia da esquerda abertzale, no apartado ‘Dinámica de resposta: construír un muro popular’. O paso do papel á realidade adoita ser difícil neste tipo de proxectos teóricos, pero pódese dicir que esta vez o conseguiron (...)”.

Os feitos poderían superar mesmo á propia esquerda abertzale, impulsora do movemento. Outra cousa é o que pode achegar de face ao futuro. De momento, os casos dunhas 200 persoas procesadas baixo a doutrina de “todo é ETA” van dar moito que falar. Dá á esquerda abertzale –unha vez máis ofrecida por Madrid- o tempo perfecto para lembrar á sociedade que o conflito está sen resolver.

Pero na lóxica da esquerda abertzale, iso non é mirar atrás, como suxeriron varios dirixentes jeltzales e socialistas, senón todo o contrario. Até agora a esquerda abertzale non pulsou a tecla de desobediencia civil de maneira activa e estratéxica –aínda que apoie os esforzos de outros–, e este é un movemento cunha visión estratéxica. Nesta fase de iniciación, ademais, ten un gran percorrido, porque a resistencia pacífica responde as medidas moi inxustas do Estado e aí, máis que perdela –desde o punto de vista do apoio popular–, é para gañar todo.