Con estas palabras comeza o libro.
Como escribirías a autobiografía da túa nai? Como faría vostede que a súa memoria? Como construirías as raíces da túa ser? Este traballo publicouse en 1996, estivo cinco anos escribindo, e algúns críticos dixeron que non era unha autobiografía real, como dixo o tradutor Alberto Martínez da Cuadra, que neste libro trátase dun monólogo en primeira persoa, un personaxe de ficción que nos relata a súa vida facendo caso omiso ás convencións deste xénero literario.O
contexto desta vida é unha illa caribeña que foi unha colonia británica, na que se mostran as relacións entre colonizadores e colonizados, e o protagonista debulla as consecuencias desta situación postcolonial. A súa defunta nai era caribeña, descendente do pobo case desaparecido, e un ambicioso policía codicioso, cuxo pai foi a súa nai de orixe africana e o seu pai de orixe escocesa, inclínase polos vencedores. Estes son as súas orixes.Tamén se fixa na
súa condición de muller e nas condicións que ela imponlle. Ademais, na situación postcolonial que acabamos de mencionar, demóstranos que hai diferentes clases de mulleres: “Que unha muller é unha combinación de invencións elaboradas, unha colección de aparencias, adornos faciais e corporais, distorsiones, mentiras e esforzos inútiles. Eu era muller, e como muller tiña unha breve definición: dous peitos, unha pequena abertura entre as miñas pernas, un útero”.
Gayatri Ch. Este libro lémbranos o texto “Can the subaltern speak?” escrito polo investigador Spivak. Porque Kincaid faio, dá voz ao subalterno, ao suxeito oprimido que a historia silenciou, para que conte a súa historia. Deste xeito, intercala reflexións no relato da súa vida e lanza preguntas sobre a súa situación: “E eu que pregunto? Que preguntas podo facer? Non teño nada. Non son un home. Que fai virar ao mundo contra min e contra todos os que se asemellan
a min?” Sendo muller, o seu destino sería atopar marido e ter fillos, pero el decide cedo que non terá fillos e dá o paso de casar tarde. Velaquí o que se dixo respecto diso: “O feito de querer casarse desesperadamente cos homes, como cheguei a saber, non é un erro das mulleres, senón que só, bo, que máis se lles deixa?”. Relatando
a súa vida dá vida á súa nai, a súa voz, o seu nome e o seu ser, constrúe unha ponte entre o seu pasado e o seu futuro e segue tentando iluminar a súa identidade mentres vive, “nun lugar cheo de xente que nunca podería amar”.