Os políticos que xestionan o patrimonio común non son grandes xeradores de metáforas. A retórica e a poética, imprescindibles na política de outrora, non son campos frutíferos na acción dos actuais dirixentes. Iso é o que denuncia, por exemplo, o uso repetido de diferentes moldes: folla de ruta, raias vermellas...

E eu, que non quería perder a lección da Democracia, metín no meu discurso a imaxe das liñas vermellas. En canto empezo a escribir, móstraseme unha liña vermella no computador para saber até onde podo chegar. Pero, como xa advertín, o computador non sempre se comporta da mesma maneira, é dicir, non todas as palabras viven da mesma maneira a tensión coa aduana vermella.

Todo o que se supón é un erro. Como é posible, si non, que me perda o nome do meu veciño Salburua, ou que me negue o monte Olarizu que vexo desde a súa casa?

O que traballou na conciliación da informática e o eúscaro determinouno ben (sen querer?) País Vasco: A diferenza de Gros, Sagües ou Ulia, a pantalla denúnciame en vermello as casas onde habito todos os días.