Sentín fame, náusea, cando un amigo, “porque son homosexual”, botoume sobre as soas.

Calei, porque non había nada que dicir. Imaxineima situada nunha paisaxe de cartas postais do noso país e cal podería ser o seu día a día, como tantas outras. Porque hai unhas semanas votamos fóra da lei do matrimonio para todos, máis aló do caso dos homosexuais, no camiño da normalización de calquera desigualdade de pseudo-taxis, ata que a sociedade dea por finalizadas todas as fronteiras.

Esta sociedade non conserva nada, senón que cala moito, e pode facer que os días de quen non vive segundo os códigos de rabaño convértanse en cansazo: é difícil vivir no lado dunha comunidade conformista dalgúns pobos. Pesado. Negro, homosexual, nai única, independentista, refuxiado, foráneo e todo o que non viva nalgún momento baixo un modelo, terá que sufrir: os barrios na barranca, as risas gordas e as conversacións sen refinamientos micolóxicos, calquera exclusión. Ás veces os de casa tamén terán pouca piedade: “Así non se pode, así se debe, que dirá a xente?”. Lonxe de casa, ao abrigo do anonimato das cidades parece máis fácil; ver e crer.

Mentres o noso territorio e a nosa sociedade continúan explotando (sendo conscientes diso, é paradoxal), seguimos tecendo fíos doutros séculos: seres e actitudes uniformes, repulsa sensual do que sae do cadro, con todos os estándar e a ilusión de que no molde hai xuntas. Queiras ou non, no espello xigante, a sociedade xa debuxou a túa sombra, perfecta, con lapis negros, limitadora e dolorosa. Para explicalo doutra maneira, é como unha gran capa negra que, a diferenza doutras cousas, de cando en cando falla na transmisión, que non permite integrarse, desenvolverse e simplemente non permite vivir, que nos agarra dentro de si mesma, máis pesado que unha capa dunha tonelada de galipot.

A batalla durará moito tempo ata que se librou dese manto que impide a este pobo dar paso, para que os nosos fillos non teñan que vivilo.
Ao final, Amaia Ezpeldoi consegue vivir case con facilidade! Non? Parece case libre. Polo menos, parece que conseguiu ser parte de si mesmo, a diferenza dos que estamos atrapados nas coplas de Martin Larralde no canto de pasar o tempo lidando cos nós.