Cada un desde a súa atalaia. Desde que estou eu, resúltame imposible captar toda a escena política vasca de hoxe, é tan ampla! Luz nunhas cousas, difusa noutras, e todo no mesmo cadro! É máis, habería que ser triste querer dominar toda a escena, porque entón o cadro sería demasiado ríxido, fráxil. A escena necesita da vitalidade dos movementos, da dúbida, máis aló da conxuntura política e das institucións. Os ríos de dirección clara son tamén trenzados en vales tan extensos como o noso.

Como capturar as circunstancias que miles de cidadáns activos están a levar a cabo en diferentes espazos e tempos? Que circunstancias non só dan vitalidade ao cadro, senón que o marco tamén se fortalece? E necesitamos ambas as cousas nunha transición, o cadro e o marco, porque a política tradicional non é toda a política. Lin unha entrevista con Joseba Sarrionandia. Pareceume de agradecer que a súa narrativa se plasme na escena política vasca. Vea convertida en escenario, por mor de moitos anos de teatro. E apuntar a necesidade de novos escenarios con novos actores, sociedade civil. Deixar de facer teatro e converter a política nunha praza aberta, ampliando as posibilidades de colaboración e superando as inercias propias. Porque os cambios necesitan unha transición e as transicións...

A aclaración tamén correrá a cargo de Arnaldo Otegi no acto de despedida de sortu. É dicir, que en demasiadas ocasións utilizamos moitos adxectivos para definir as cousas, até o punto de chegar a deformar. Menos consigna e máis argumentos, dicía. A necesidade de revolucionar a narrativa política. E non só narrativa. Necesidade de profundar nos argumentos e difundilos. Lembrou que o cambio fundamental que o preso emprendeu non hai moito tempo é o da forma de entender e facer política. Puxo a revolución na mentalidade; non podía pór portas ao campo político. Era preciso compaxinar as nosas posicións coas nosas disposicións. Hai que estar en todas as mesas onde hai debate, aínda que de pé, iso si, actuando, tanto desde dentro como desde fóra, co cadro completo.

Nestes momentos de converxencia de moitas crises, día a día e lugar a lugar, o cadro vaise enchendo e definindo o marco. A pesar da importancia intrínseca das institucións, é no exterior onde máis se está coloreando o cadro, xa que Errenteria conta cunha xeometría vasca cambiante. Por suposto, tamén ten cadros grises, por casualidade, o gris é, en definitiva, o sinal da transición. Pero camiñe. Nada de brión no leito de pedra.