O pasado mes de febreiro contabilizáronse 234.530 parados en Hego Euskal Herria, o que supón o 17,64% da poboación activa. O número de parados sen prestación supera xa os 100.000, o que supón o 44% do total de desempregados. Entre os mozos e os que nunca tiveron traballo tamén crece o paroa; para algunhas xeracións, o futuro é moi escuro e conduce á pobreza. A semana pasada houbo importantes manifestacións en Bilbao e Pamplona/Iruña en defensa do emprego. Puidéronse ver pancartas de numerosas empresas en crises, sobre todo traballadores de pequenas e medianas empresas. Ademais de denunciar o capital e as administracións públicas, reivindicaron a necesidade de emprego e reclamaron novas políticas económicas para defendelo, crealo e compartilo.

Neste contexto, son sorprendentes as palabras do lehendakari da CAV: nesta situación “demoníaca”, dixo que “imos vivir o peor ano que vivimos na nosa historia recente”. Así mesmo, cre necesario “manter o espírito de superación que temos os vascos, ser capaces de reinventarnos e deixar de lado os fogos artificiais que non achegan nada” para resolver a situación. Que son e quen lanza eses “fogos artificiais”? As declaracións de Urkullu parecen voluntarias e aseméllanse moito aos “lumes” que imputa aos seus inimigos. Para darlle a volta á situación, hai que abordar outro tipo de políticas económicas –sen mirar a Madrid e Bruxelas–: promover o crecemento, repartir o traballo e cambiar radicalmente o sistema fiscal. A verdadeira reforma fiscal traería ás arcas públicas uns 4.400 millóns de euros, segundo as mesmas fontes. E iso é posible si benefíciase dos cidadáns e non das patronais, dos capitalistas ou dos banqueiros. De momento, con todo, o políticas socio-económicas de Urkullu e Barcina son as mesmas que as destes últimos.