O libro de Andrej Longo foi titulado Dez números significativos (Volumes, 2007). Nel recóllense as historias da mesma cantidade que representan o día a día violento de Nápoles, tomando como fío narrativo o Dez Mandamentos.

Temos que vivir honestamente como Deus mandóunolo, e para iso creou unha orde de prioridade do 1 ao 10. É dicir, pasounos a receita de apropiarnos da lei moral perfecta para alcanzar unha paz eterna no ceo.

Cremos que co paso do tempo a Lei Santa non nos afecta, pero, aínda que sexan pingas, seguimos bebendo da mesma fonte. Aínda que quixemos fuxir, do 1 ao 10 ou de calquera xeito, vivimos baixo unha estrutura xerárquica. Por iso, a dogma da prioridade de Deus sobre todas as cousas que nos impuxo o catolicismo pode dicirse que foi adquirindo formas e imaxes diferentes. Unha representación tan clara atopámola na famosa mafia siciliana. A

imaxe de Deus foi substituída pola mafia, tal e como os relatos que se ambientan nos recunchos escuros e ahogantes de Nápoles. Non lonxe dos principios do catolicismo, a lista de regras que A Cousa Nostra estableceu, obedecer a Capo, ser honrado no traballo, a importancia da familia e a sucesión, os bens, o silencio da muller, converteuse na lei sacra para sobrevivir en Nápoles. A medida que nos penetramos no libro, dámosnos/dámonos conta de que, como Deus funciona como motor de todo, detrás de todo acontecemento escóndese a mafia: “…e si non queres cumprir as normas, non hai dúbida de que che meterá unha bala na cabeza. Porque así funcionan as cousas aquí” (páx. 8). Neste dez crúas historias que publicou

Josu Zabaleta, podemos pensar que Longo, como tantas outras fixeron antes, quixo frustrar a simboloxía do divino. Renunciando a unha tradición que aínda hoxe se asinta na cultura judeo-cristiá, recorreu á corrente do realismo sucio de que a miseria só é humana, utilizando o modelo ao lado máis duro de Nápoles. Á fin e ao cabo, “alguén tiña que facelo, non podiamos seguir así para sempre” (p. 43).Como na

maioría dos libros de contos, neste tamén atopamos de todo. Hai outras que se fan pesadas, que deixan frío, de final aberto e viceversa, e que merecen ser lidas dous ou máis veces. Borobilduz, poderiamos incluír a Longoiena na lista de libros lidos.