Nacemento 4 de novembro de 1979. Ao redor de 500 estudantes islamitas rodearon e acolleron á embaixada de Estados Unidos en resposta á chamada do novo Aiatolá Ruhollah Jomeini contra Estados Unidos e Israel. Foron secuestrados 66 cidadáns estadounidenses –seis lograron escapar–, polo que a crise de secuestrados iranianas, que duraría 444 días, iniciouse con éxito. A película Argo, que está repleta de premios, céntrase neste feito, en especial nas vivencias de seis persoas que conseguiron escapar da embaixada. Un do seis foi Mark Lijek e a cadea BBC preguntoulle pola película nunha entrevista que lle dedicou á gran pantalla.

Segundo o filme, Mark e Cora Lijek, Bob Anders, Schatz Le e Joe e Kathy Stafford, embaixadores de Canadá, foron obrigados a esconderse e vivir xuntos na casa de Ken Taylor. Pero en realidade o sexteto dividiuse en dúas casas (unhas na casa de Taylor e outras na de John Shardown). “Na película, esta dinámica de grupo aumenta a tensión, xera tensións, aumenta o dramatismo” di Lijek, comprensivo, pero cun toque de ironía. “Non é certo que non tiñamos prohibido saír de casa, no xardín da casa de Shardown estabamos tranquilos. Pero é verdade que non tiñamos nada que facer. As horas que pasabamos lendo e en Scrabble. E bebendo”.

A película mostra que a CIA ideou un plan para que o seis estadounidenses saísen de Irán nun voo regular: converteríanse en cineastas canadenses que traballaban nunha película de ciencia ficción. A pesar de ser un dos elementos máis incribles da película, o plan da cia foi real. Con todo, a diferenza da produción de Hollywood, a realidade é que o plan nunca se puxo en marcha. “Pero deunos valor, confianza, porque si nos facían un interrogatorio minucioso no aeroporto aprendemos moi ben que responder”.

E tampouco foi así: ás 5:30 da madrugada, as forzas revolucionarias iranianas non puxeron case ningún impedimento ao sexikote para que collese o avión con documentación falsa, a pesar das impactantes escenas de persecución e angustia de Argón. "Había moi poucos gardas ás horas da mañá, porque nin ao revolucionario máis comprometido gústalle levantarse tan cedo. Os nosos principais puntos débiles eran os papeis falsos, pero apenas se lles fixo caso”, segundo Mark Lijek.

E todo iso, a verdade, non dá para unha película que quere gañar moitos premios.