A pasaitarra Matxet Altolagirre é coñecida nos escenarios por ser sempre a abanderada de grupos provocadores como o hardcore-metalero Jousilouli e NaizRoxa. Por iso, cando lanzou un proxecto máis bailable coa súa irmá Marga, tamén con moita experiencia, e con outros irmáns, foi sorprendido. O grupo Anai-arrebak aúna e traballa con enerxía o estilo disco dos anos 80, o post-punk, o funky, o latino e outras tendencias. Así atraeron aos afeccionados e puxeron a todos a bailar.

É a salvación bailar?

Seguramente non, pero se a xente se divirte e esquece as súas preocupacións durante unha hora, non é un logro fácil.

Que lle falta á escena musical vasca?

Quizá haxa máis xente nova, nos últimos anos estamos a dar voltas ás cousas de sempre. Pero afortunadamente hai excepcións; por exemplo, o grupo Glaukoma gústanos moito.

Máis dun sorprenderíase do salto que hai de Naiz Roxa a Anai Arrebak. Que lles dirías?

Sempre tivemos ganas de facer algo así, gústanos moito a música dura, pero tamén nos gusta a música de baile.

Como naceu o grupo? Impulsado por que?

Levábaos pensando desde hai oito anos. Pero creamos NaizRoxa, e deixei de lado a idea de bailables. Levamos cinco anos de concertos e decidimos descansar. Volvín entón a aquela idea.

Marga e eu lévanvos no sangue a necesidade de traballar en grupo e de aparecer nos escenarios. E dalo todo polos proxectos que emprendedes. Vénvos do meu pai?

Do meu pai e do meu tío. Ambos se iniciaron na música de moi nova, tocando instrumentos e como técnicos de son. Actuaron con varios grupos. Loquillo, Barricada, Parálise Permanente, Alaska…

Independentemente do que fagades, sempre vos sae unha música de moita enerxía.

Si. O pasado ten moito peso na nosa personalidade, os nosos grupos de antes traballaban o hardcore, o punk e o metal, e iso nótase nos concertos. Dixéronnos que cando facemos estilo disco tamén somos rockeiros.

A posta en escena, a presentación e os detalles son moi coidados. Son tan importantes?

En xeral, cada vez trabállase máis nestas características: a indumentaria, o tratamento físico do disco e o resto. Hai que dar á xente algo máis que música.

Vosas deamos, que non se esperaba en absoluto, déronvos moita fama.

Non esperabamos semellante acollida e o ano pasado foi moi próspero. Tamén tocamos en grandes festivais: EH Zuzenean, Semana Grande de Donostia, Festas de Vitoria… Estamos contentos.

Outra cousa é que Anai Arrebak escóiteos en directo, en comparación co disco. Son conceptos que hai que diferenciar completamente?

Á hora de gravar tiñamos claro que queriamos facer un disco redondo e bonito. Queriamos que tivésemos coidado do tratamento das voces e que todo se escoitase con claridade. Pero directamente temos máis forza, somos bastante punkis.

É certo que o grupo Anai Arrebak é capaz de atrapar a músicos de diferentes estilos?

A nosa música está dirixida a todo o mundo, e moitas veces fainos ilusión, por exemplo, cando se nos achega xente que escoita música dura e normalmente non escoita esa música, cando nos din que o grupo lle gustou moito.

Que necesita un bo equipo?

O éxito de Berri Txarrak e Zea Mays, por exemplo, non é casualidade: fan música culta, e as palabras tamén son accesibles ao corazón. Iso é o máis importante, facer boas cancións na súa totalidade.

Os sintetizadores son ferramentas marabillosas esquecidas por completo? Pódeselles sacar moito partido?

Por suposto. Utilizamos trastes vellos, como un sampler dos anos 80. Nos directos, cando nos ven con ese material, todos quedan asombrados.

Cantan “O mundo amente cos nosos grandes heroes enterrados”. Tedes moitos heroes?

Musicalmente escoitamos de todo, pero cando empezamos o grupo tiñamos en mente grupos que mesturaban o punk e a electrónica de Nova York: Lcd Soundsystem, The Rapture, Head Automatica... E a min gústanme Mike Patton, Iggy Pop, Henry Rollins e James Brown.

A Caperucita Vermella da vosa historia teme a chamada do lobo?

Si, ten medo, pero na historia que contamos Txanogorritxu está bastante triste. Si estivese alegre e feliz, seguro que daría unha puñada ao lobo.

Hai unha zona da maqueta ao disco. O grupo está máis tranquilo? Tedes máis ganas de experimentar?

Quizá a maqueta era máis rockeira, porque reflectía de onde viñamos. O disco é máis bailable, ten toques de rock. Queremos converter ao grupo nunha máquina de baile, ese é o camiño que seguramente tomaremos.

“Porque á noitiña brilla a sombra do dobre A”. Que lles pasa pola noite?

A noite é bonita, cando es nova as noites son máxicas. A miúdo falamos de historias nocturnas.

Por que elixistes Bonberenea?

Recíbennos coma se fósemos de casa, sempre están dispostos a axudar en todo, e o traballo que fan é tremendo. Os irmáns tamén somos pirómanos!