De momento só déronse a coñecer algúns casos illados, e non podemos dicir que a dopaxe sexa unha práctica xeneralizada no fútbol. Con todo, como di o artigo A dopaxe no fútbol (Doping no fútbol) escrito no blog Que viva o deporte do internauta que firma como Carlos, a dopaxe é un distintivo que vai unido ao deporte de elite, tamén ao fútbol: “Algúns dirán que o fútbol ten un gran compoñente técnico e que non ten sentido dopar. Pero a esencia do deporte de elite é a capacidade física. Sen el, un deportista non pode reaccionar con rapidez”. Tamén ofrece datos que demostran que os controles antidopaxe non son tan estritos como no ciclismo. Por exemplo: En Francia, cada ano, un de cada dez ciclistas pasan os controis. En fútbol, un de cada dous mil.

Doutra banda, no artigo da o fútbol a EPO vaille ben (EPO vaille ben ao futbolista) publicado nO País en 2002, o xornalista Alejandro Lucía fala de testosterona e dos seus derivados sintéticos –esteroides anabolizantes– a medida que aumentan a masa muscular. Tamén se ocupa da eritropoyetina (EPO) e dos seus derivados. “Grazas a estes medicamentos, o osíxeno pode moverse máis do sangue aos músculos, mellorando a cantidade máxima de osíxeno (VO2) do deportista”, explica Lucía. “No fútbol, o aumento do VO2 notaríase sobre todo na capacidade de recuperación tras un sprint”.

Papeis de Fontes

En canto á causa que salpicou á Real Sociedade, existen indicios dun delito contra a saúde pública para a Axencia Española Antidopaxe, xa que os medicamentos supostamente comprados ao doutor Eufemiano Fontes non están autorizados no Estado español e foron trasladados ilegalmente a Donostia-San Sebastián. A Axencia Internacional (WADA), pola súa banda, decidiu non intervir polo momento, xa que algunhas destas sustancias non figuran na lista de produtos prohibidos. Por exemplo, Thioctacid (antioxidante) e Thym-Uvocal (fortalece o sistema inmunolóxico). O caso da sustancia Actovegin (extracto de sangue de vaca) tamén é complicado, xa que a inclusión na lista de produtos prohibidos é unha fonte inesgotable de controversia, segundo informaron nO País os xornalistas Carlos Arribas e Juan José Mateo. Só unha das sustancias que supostamente Fontes vendeu á Real entra claramente nesta lista: o Igf1 que non se pode detectar, unha proteína que permite que o organismo xere hormonas de crecemento de forma natural.

Veremos como acaba todo isto. A día de hoxe non hai unha soa proba que relacione á Real Sociedade coa dopaxe no deporte. Tampouco hai casos que demostren que é unha práctica habitual no fútbol. Pero si chegasen a aflorar algún día, habería que darlle a repercusión correspondente e tomar medidas, aínda que todos saibamos a forza que ten o fútbol.

Unha versión completa do blog A escordadura do doutor Slump.