Tras uns anos de silencio, Mariasun Landa publicou dúas obras para nenos e mozos a finais de 2012: Fada e desexo (Elkar) é unha novela que se pode situar no realismo fantástico corrente e Marikanta eta inurri ipuina (Erein). Neste último conto, como se pode apreciar desde o propio título, Txitxarra eta inurri é coñecida como hipotexta, pero nesta ocasión o autor ofrécenos unha interpretación diferente e un relato diferente da fábula.A

cigarra, como todo o mundo sabe, non é tan traballadora como a formiga e logo ten comedias para pasar o inverno. Ese é a aprendizaxe da fábula, hai que traballar para preparar o futuro… pero a cigarra Marikanta prefire cantar antes que traballar, e fai unha proposta concreta ás formigas para que pasen o inverno dentro do formigueiro, ensinar ás formigas cantando para que participen no Concurso Internacional de Coros para Formigas. E as formigas pasaron o inverno cantando. “Marikanta fixo moito traballo pero aínda máis divertido. Daba ánimos e valor ás formigas sen manifestar ningunha desesperación á manda. Valor! Unha e outra vez. Ao final, demostrou que era un bichito máis paciente e responsable do que se esperaba.” Pero ao sentir a chegada da primavera, “o cigarro desapareceu do formigueiro sen deixar

rastro”. Marikanta “tivo un inverno especialmente agradable e confortable. Ademais de ser refuxio e alimento, a súa autoestima aumentou como cantante e grupo dinamizador. Ademais, enchera de arte a vida dunhas triste e aburridas formigas”. Con todo, como o lector pode observar desde o principio, as intencións de Marikanta non foron do todo correctas e iso pódese ver claramente na entrevista que mantén coa agulla de bruxa Leonor:

-Non dáche vergoña enganar a eses pobres traballadores? –reprendeulle a agulla de bruxa Leonor.

-Vergoña? Que significa isto?

Así son os cigarros. É natural.

Pero a pesar de todos os enganos, as formigas traballan desde entón coa alegría das cancións. De feito, fuxindo da aprendizaxe das fábulas, Landa ofrécenos neste pequeno conto outro tipo de aprendizaxe, o valor da arte, a importancia de vivir ben en compañía.
É dicir, que vivimos mellor pasando ben. O

conto é sinxelo, lese rapidamente, e as imaxes de Jokin Mitxelena reflicten e embelecen a narración. O relato é lineal, salvo a presentación inicial, e podemos imaxinar con bastante facilidade a vida do formigueiro e a dos próximos anos.