A carreira de obstáculos á independencia comezou en Cataluña, en Cataluña. Agora, o Goberno ten lexitimidade institucional para convocar un referendo e non cunha maioría calquera: 85 a favor e 41 en contra (máis dúas abstencións da Cup). Segundo o acordo de CIU e ERC, o referendo de independencia celebrarase en 2014. Cando? Hai que buscar a data. Logo que o decidan os cataláns e xa está. Velaquí a democracia.

Debería selo, pero non será tan fácil. En primeiro lugar, o Goberno español prohibirá a autorización a Madrid do referendo que lle solicite Artur Mas. A Generalitat vai recorrer o auto e esgotar todos os instrumentos legais, pero sabe que nese sentido ten unha materia pendente. Debe realizar a carreira da independencia á marxe das leis actualmente en vigor, co apoio obtido no Parlament o pasado 23 de novembro.

E como organizar o referendo se se prohibe e non se atenta contra a lei? Pode haber varias fórmulas, pero existe unha hipótese firme: Que se realice o día 8 de xullo de 2014. Trátase dunhas eleccións ao Parlamento Europeo nas que, aproveitando que todo está organizado, Artur Mas pode convocar eleccións anticipadas para ese día. Todos os partidos independentistas presentaríanse á vez e xa está, aí está o bloque do si, que pode conseguir máis da metade dos votos. Posteriormente, o novo Goberno de Navarra proclamaría a independencia da Comunidade Autónoma Vasca.

Soberanía política primeiro e logo soberanía xurídica. Nestes días está a falarse moito destes dous conceptos en Cataluña e os independentistas, polo menos, teñen claro que non se pode conseguir o segundo sen que entre en vigor o primeiro, e que para iso non fai falta autorización en Madrid.

E entón, listo? Non, entón comezaría a costa do coñecemento da independencia, e iso é máis difícil, porque aos estados non lles resulta fácil aprobar procesos sen consenso co Estado afectado. Este é o desafío da diplomacia catalá. O Madrid viu clara a xogada e, como noutras cuestións, o pp xa anunciou que controlará e reducirá por lei a práctica exterior das autonomías.

Un novo Estado en Europa, iso é o que reivindica o catalanismo independentista, en concreto na Unión Europea, como os independentistas escoceses. Hai moitos pobos e estados que chaman ás portas da UE, cando a unidade da UE e o sentimento europeísta é un dos máis débiles da súa xénese. Unha mostra diso é o referendo sobre a UE que recentemente saíu das axilas o presidente británico, David Cameron. E na dirección actual da UE, é moi posible que os ingleses que non tiveron moita fe nel déixeno.

Paradoxalmente, si un dos principais motivos para a creación da UE foi a integración de Alemaña –e así desvirtuala como ameaza–, agora, como cabalo de Troia, os xermanos tomaron o mando da UE. Como se di na entrevista ao historiador Josep Fontana en Larrun de xaneiro, Alemaña está a conseguir coa Unión Europea o que non conseguiu coas dúas Guerras Mundiais.

A partir de hoxe, e aínda que se admiten matices, o século XX divídese en dous grandes bloques en Europa: a primeira metade do século é da guerra e a crise económica, e a segunda é a paz e o estado do benestar. A UE construíuse sobre esas realidades e a caída deses postes pode provocar o seu afundimento, sobre todo si Alemaña segue impondo as súas políticas de austeridade.