Este libro é froito da colaboración entre as editoriais Pamiela e Kalandraka, e parece ser que tamén é o primeiro tomo dunha nova colección.

Smara é o nome dun pobo no deserto do Sahara onde viven refuxiados e un neno que se foi alí cóntanos o que viron e o que ouviron. “O meu pai foi un xornalista moi bo. O único que sei é que eu esperaba a que o meu pai volvese, porque quería contar historias de lugares que coñecín nas miñas viaxes”. Con estas palabras comeza o libro e o narrador conta a súa viaxe ao once anos co seu pai e a súa relación coa súa avoa Ugago. A

avoa Ugago é un personaxe moi especial, coida dos nenos, cóidalles e cóntalles historias, e así, pondo aos narradores en boca da avoa, contaranos como os habitantes deixaron o pobo de Smara e construíron unha nova Smara no medio do deserto, as supersticiones e contos dese país, e como afrontan a morte. Moitas cousas en capítulos breves pero emocionantes.

Ademais, o lector pode mergullarse nesa realidade suxerida polas palabras a través das imaxes de Hénaff. A través das cores pasteleiras reflíctese esta realidade exótica, do deserto, do mundo africano. E a ese encanto e maxia da narración súmase o da imaxe.Este

libro, chamado Smara, está dividido en once capítulos curtos e desde o principio, como consecuencia do uso da primeira persoa, búscase a implicación do lector. O lector burlarase da protagonista, pero tamén sentirán as bágoas nos seus ollos tras coñecer a realidade dos saharauís e as graves circunstancias nas que se atopan. E é que Smara é o reflexo do país saharauí. Un país que vive no deserto, unha cidade de refuxiados saharauís no centro do deserto.Son

bonitas historias, fantasía, maxia, realidade, todo mestúrasenos, a miúdo dentro dun relato se intercalan outros contos, contos breves e sinxelos. E como xa se suxeriu antes, o libro non ten un final feliz, xa que a morte tamén ten presenza nesta historia (“Que estás a facer, avoa Ugago? Dixo a avoa Ugago: ‘Despedirme da noite para que vexa que non teño medo’ dille a avoa que espera a visita da morte), e todo isto deixa no lector unha sensación agridoce.

Smara é un libro que se le a gusto e que emociona o corazón.