Mizpira dura
É o famoso proverbio “Mizpira, sen boca no ano”. É bo para acougar as entrañas... A mizpira (Mespilus germanica) é unha antiga na nosa cultura. Non coñezo, con todo, nomes en eúscaro que distingan as súas variantes. Serán, pero perderanse no camiño... Por suposto, se alguén o soubese.
Santi Onaindia (Amoroto 1909-1996 Zornotza) publicou en 1984 o seu libro Os vascos e a saúde dedicaba un bonito espazo ao mísero e nel recolleu a súa expresión. E outras curiosidades, unha: “Como complemento, os froitos da mizpilla eran bos na Idade Media contra a febre, e para ambientar o interior, que é o traballo das esteas. Si lavámonos sen o raposo, tamén conducen comodamente os estómagos sensibles”. Tamén o seguinte: “Con mizpillas, saponina e outras sustancias suavizantes que están sobrecargadas de azucre; o de chumbo é bo para disipalas. Tamén para facer que o vicio se distinga. Boa auga de brezo como ingrediente: apertar algunhas froitas á brizna e tomar en xaxún. Si podes quedarche libre”.
Deume un ollo a reacción do vicio ou a frustración. Custoume moito traballo darse conta de que a palabra “vicio” estaba a facelo en terra ou tocando o coiro, e aclaróulleme cando me decatei de que Santi foi un carmelita frade. Costa crer. Itxaro Borda, pola súa banda, no seu libro de Reinos dos Ceos de 2005 “comíalle cos ollos un pau que tiña a mizpira erut da madeira” e “le rasgó os pantalóns de algodón e meteulle brutalmente na rama rubicunda que tiña a mizpira tan dura como un pau”.
Máis aló das dos escritores, a mizpira é realmente dura. É dicir, a árbore de Mizpira. Aparente (espiñento, torto, retorto...) e de feito (con madeira moi dura e duradeira). Espino branco que adoita ser o pé da vacina (Crataegus sp.) Non engadirá isto? A palabra grega krataegos significa precisamente iso, a forza.
Nin sequera as súas sementes germinan de calquera xeito. Uns poucos naceron o primeiro ano, pero a maioría tarda anos en desgastar o óso duro que lles protexe. Para iso, hai quen as macera en ácido sulfúrico temible.
O famoso castigo Euskal Makila tamén se fai con madeira de mizpiraren. Despois de moitos anos de seca. E dar unha malleira, unha malleira, unha malleira, un golpe ou unha malleira a outro, como se chama? Caldo de Mizpira.
Neste comezo de outono, que é a época dos froitos, a trogloditez chega á miña pel sen querer. Esquecemos unha chea de froitos secos que nos mantivo durante miles de anos. E en canto venme, cóllenme a man e cólganma, empéñanme o espírito. Trato de facelo sempre que podo,... [+]
Os xaponeses son alemáns? E os alemáns, xaponeses? Non teño noticias de ningún dos dous e non vou meter as patas no lodo que non coñezo. Sei que se uniron nunha gran guerra do século pasado. Cada un dos obxectivos ía ser seu, pero entón, polo menos, dedicáronse a tirar... [+]
Mizpira, Mespilus germanica, espertou durante séculos a curiosidade de numerosos cociñeiros, gastrónomos e fruticultores. Xa che dixen a outra vez que teño un dos poucos manxares que me serve de padal. George Saintsbury (1885-1933), escritor e, por tanto, adegueiro, dixo... [+]
Na época dos froitos estou a morderlles. A maioría fóronse, pero non todos. As últimas mazás e peras duras, kiwis, gatos monteses, mizpiras... Os últimos están dispoñibles. Ao alcance de..., ben ao alcance da man no amplo faiado, mazás, avellanas, noces e kiwis... [+]
A mizpira é unha das froitas máis descoñecidas, Mespilus germanica. Era producido por asirios e babilonios e, ao parecer, é un produto de gran tradición. Case todos os froitos se injertan sobre outro da súa especie ou, como máximo, do seu xénero. Mizpira ao espino branco... [+]