“Eu son Luís Iriondo. Teño 89 anos e vivín o bombardeo de Gernika. Tiña entón trece anos. Vivía coa miña nai, o meu pai e o meu tres irmáns nunha humilde familia, o meu pai tiña unha carboeira e a miña nai unha tenda de mobles.

Por primeira vez coñecín a guerra na praia. Pouco tempo despois, decatámonos de que algúns pobos próximos a Gernika foron bombardeados, entre eles Durango. Isto afectou á poboación, que comezou de forma inmediata, polo si ou polo non, a construción de refuxios. Estaba na fala da xente. O 25 de abril, por exemplo, o meu amigo Cipri díxome que tiña un refuxio para un bombardeo, e si ocorría, para correr alí.

Ao día seguinte fun ao banco e mentres estaba alí ouvín soar as campás. Era o aviso dos avións, estaban dispostos, quizá encima. Efectivamente, atopábanse sobre o pobo. Marcheime inmediatamente en busca de refuxio xunto a un empregado do banco. As explosións comezaron axiña que como pasaron os lugares nos que se facía o mercado. Recordo á xente correndo, gritando. Os espazos que construiramos estaban no subsolo e empuxáronme a entrar nun deles. O teito era baixo e facía moita calor, polo que nuns minutos custábanos respirar. Un home que estaba alí díxonos que nos agachásemos, porque era máis fácil coller osíxeno na parte inferior, e así o fixemos. Lembrei a Cipri, o meu amigo, todo o tempo que estiven alí e pensei no que me dixo o día anterior, cando estaba a ver avións. Porque ao día seguinte, ao ir á escola, tería a oportunidade de contar todo o que el vira, como eu non.

Cando as explosións cesaron, saímos á rúa, pero renovaron inmediatamente a marcha. A xente corría dun lado a outro en busca dun lugar seguro. O son das bombas íase facendo cada vez máis próximo. En canto escoitábase unha explosión, o vento acariñábanos. Púxenme a rezar, pero os avións parecían non marcharse.

Cando terminei e saín á rúa asusteime. Todo o pobo ardía e o ceo estaba cuberto por unha nube sombría. Non sabía si os bombardeos terminaran para sempre, e corrín á estrada de Lumo. Vin toda Gernika ardendo. Cheguei ao recuncho de Cipri, pero non me deixaron pasar.

Ao cabo de certo tempo atopei todas as casas e o meu pai foi a ver como se atopaba a casa. Todo estaba destruído. Entón fómonos de Gernika, a Bilbao e logo a Francia. Cando volvemos ao noso pobo souben que Cipri, o meu amigo, morreu no bombardeo”.