Castelo Suárez agradece en primeiro lugar a Leire Bilbao que lle deu ás e a Garazi Kamio que lle estivo esperando na "pista de aterraxe". Entendo que eu será o que lle dixo o poeta de Ondarroa que crea nas corazonadas, e que Kamio axudoulle a peitear, ordenar, refinar. E despois de agradecer, o libro comeza cunha cita de Yolanda Castaño, sobre os peixes. E despois, Castelo introduce ao lector nun fermoso e triste mundo, recollendo nunha frase a súa intención: “Contamos a nosa historia á xente á que amamos, pero se quéroche, na maioría

das ocasións é suficiente”. Emotividade, ganas de dicir... o libro está escrito con mimo e agarimo, ámoche ao oficio do poeta. Nesta festa de aniversarios, o soño mestúrase con naturalidade coa realidade e a poesía afástase da lírica narrativa, e ese realismo máxico sen límites consegue un ambiente especial, cheo de dúbidas existenciais e de preguntas de amor. Un amor feminino é o de Castelo, imposible, platónico e asfixiante na área, pero as breves citas de dúas estrofas que se suceden a cada poema serven para respirar e reflexionar: “O meu maior temor é que non vas ser ti agora, que non vou converterme en outro”. Pareceume o

gran Castelo Suárez o mellor, porque o escribiu de verdade e crudamente nos límites do pracer e da dor, chorando e rindo. Parece que atopou o ton e o fío, porque si nalgúns traballos anteriores a intensidade baixaba e quería dicir moitas cousas á vez, A festa de aniversarios é un xogo máis elaborado de elipsis e tempo, un intento de dominar a imaxinación. E iso é o que lle dá máis liberdade poética, máis precisión emotiva. Ás veces mestúranse as voces, ás veces convértense en terceiras persoas as segundas da primeira persoa, pero trátase dunha prosperidade armoniosa, escura, pobre e clara, baseada nunha mitoloxía atípica: bikinis mollados, vida cotiá, restos de caricias, decepción e serpentinas.Con

todos estes ingredientes e cunha pluma forte ha construído unha historia contada mil veces, é dicir, a historia do que nos gustaría ser. Esa historia persoal xa non é para desafogarse ou para escribir, senón para explorar en nós mesmos, en busca do esencial. Cando o escritor atopa a voz, os lectores alegrámonos. Pensamos que somos afortunados.