De Barakaldo a Doneztebe/Santesteban, de Bizkaia a Navarra, da Marxe Esquerda a Iparralde, é o mesmo problema de vivenda e paro. A semana pasada, Manuel Reguera suicidouse en Doneztebe/Santesteban, o día en que se dispuña a ser desaloxado por non pagar o aluguer ao seu propietario. O traballador, que debía 4.200 euros, atopábase en situación de desemprego. Antes foi Amaia Egaña a que decidiu suicidarse cando ían ser desaloxadas da vivenda de Barakaldo. Aínda que non sabemos nada deles, outros tamén se suicidaron cando se atopan desempregados e sen futuro. O autor deste caso foi testemuña doutro caso a semana pasada en Bizkaia

Os problemas profundos desta crúa realidade que se repite son dúas, e si non nos arrinconamos –a crise xerada polo capitalismo– seguirá igual. A cuestión é que non se respectan os dereitos de vivenda e traballo, aínda que toda constitución esíxeo. O capitalismo rescata ás súas institucións –bancos e caixas de aforro–, mentres que obriga a miles de persoas ao paro, á miseria e a non ter fogar. Hai diñeiro para salvar bancos e caixas, pero non para investir nin crear emprego. En Euskal Herria hai 255.000 casas buxán, pero miles de persoas non poden vivir coa hipoteca que teñen sobre as súas costas, porque están en paro ou con soldos precarios.

As políticas económicas esixen cambios radicais que faciliten a creación de emprego e o acceso á vivenda. É necesario un Instituto Público da Vivenda que impulse o aluguer social a prezos razoables. Para iso, hai que loitar por un modelo socioeconómico baseado na soberanía política, económica, laboral, xudicial e social. Aí podemos atopar solucións para resolver problemas de desemprego e vivenda.