Entrañas. Estas cancións saíron por dentro.

Tiña ganas de facer outro directo, levaba uns anos facendo concertos intimistas e o corpo pediume movemento, sentín a necesidade de sacar as entrañas fose e este é o resultado.

A portada do disco representa o exorcismo que viviu a túa música?

Estou moi contento de ter a pel. Sentín completamente ligado a un debuxo de Aitor Ruiz de Egino, pareceume forte, ambiguo e suxestivo, como todo o seu traballo. O debuxo proxectouse sobre unha parede e Alberto Elosegi sacoume fotos diante. O resultado elaborouno Unai Arana. Fixo un libreto moi bonito. A obra de Aitor inspirou o proceso e a elección do título. O debuxo lembra moitas cousas, como o exorcismo ou a máscara para ritos...

O teu proxecto bautizouse como Band. En que cambiou? Que lles pides a estes compañeiros de viaxe?

O disco está feito para tocar cunha banda de rock e quería deixalo claro. Na medula imos ao quinteto de rock, e cando hai sitio tamén levamos txalaparta. As cancións dos discos Ospela e Orai só podíaas defender eu, era fácil desvestir as cancións e tocar espidas, só coa guitarra. Esta vez as cancións están pegadas á banda, é máis difícil separalas. Pido ao equipo que sume forzas, que concentre enerxía. Son virtuosas e hai sitio para iso, pero tento facer algo potente, forte.

Nas cancións e melodías nótase o eco de Errobi ou Niko Etxart. En xeral, considérolle escola de Iparralde.

Pode ser, supoño que o cantar a nosa música tradicional deixa tal pegada e os que mencionaches e eu fomos por ese camiño, fixemos música rock, pero sen quitar ollo ás raíces.

As cancións están influenciadas polo rock e o hardrock da década dos 70, así como polo psicodelia.

Tratei de facer un rock con raíces, que lembra a África, rítmico, guitarrero sonoro, un fero chillido, pero sen distorsionar por completo as guitarras. Un rock que dalgunha maneira non quere esquecer as súas raíces, que ten moi presente á tribo, un pouco rastrexando o blues, o country, son fáciles de atopar alí.

Kontidazu lémbrame a grandes nomes do folk e do pop-rock vasco. É o único fóra do rock enérxico. Polo si ou polo non?

Si. É unha canción vitalista, luminosa, e hai bos exemplos ao redor dela. Tiven algunha dúbida ao entrar no disco, pero fai un certo contrapunto ao ambiente rockeiro. Un momento de dozura entre os sabores salgados.

Cres que o rock é mocidade?

Poida que si, aínda que os maiores rockeiros non sexan novos... A min o rock suxíreme forza agora, ronquido, ruxido, vísceras, moito “rr”! Tamén a procura de raíces. Pido axuda aos meus antepasados, aos de hai moito tempo, aos que non eran cristiáns, a ver como enfocamos esta guerra que o capital leva contra nós. Tribo, si non recuperamos o sentimento de comunidade temos festa.

O videoclip da canción Katamotza ten moito de psicodelia, de provocación e de misterio. Iso é o que necesitaría o rock?

O protagonista do clip é unha besta de muller que fai rituais para a caza de carne, pero o verdadeiro protagonista é o interior da cova, escuro e inalcanzable.

Do grupo praza ao folk, do folk ao rock... “Non acepte gaiolas, nin kabi, nin kate”. Vostede como un lince, libre de etiquetas?

Ás veces penso que acabo de pechar a volta á miña ruta, pero teño ganas de concentrarme todo iso, de dar a volta cara a dentro, como espiral.

Que lle debes ao folk tan pegado na túa biografía? Unha relación amor-odio?

Nada de odio. Encántame a nosa música tradicional, e sempre vai ser así, pero tamén hai necesidade de mesturar.

Aquí. É tan difícil vivir o momento?

A min resúltame difícil, sempre está a pensar no pasado e no futuro. O presente dá medo! Sentirse buxán, vivir as cousas como por primeira vez, na súa inmensa grandeza, sentir de súpeto as entrañas, esquecer os camiños marcados... O rock é unha forma de embestir ante este medo, “pikutara!”, “fuck!”.

“Nubes”, “Ceo”, “Verán”, “Inverno”… Estás moi conectado coa natureza?

Gustaríame máis! Eu son un neno, pero a natureza atráeme moito.

O panorama rockeiro vasco non está peor que o do Folk?

Non o sei. Os que facemos música en eúscaro temos a competencia de todo o mundo, os estilos son estilos. Unha das persoas euskaldunes de aquí escoita moito música en castelán e inglés, ademais de en eúscaro, e tamén noutros idiomas, e iso está ben. Con todo, os monolingües de aquí, na maioría dos casos, pasan completamente pola música en eúscaro, iso é moi triste. Si afortunadamente cada vez son máis os grupos de eúscaro que teñen éxito fóra, en Berri txarrak paréceme un gran mérito, por exemplo. Por outra banda, paréceme moi triste ir a Alemaña, por exemplo, e escoitar as mesmas bobadas de inglés que se ouven aquí nas radios locais, á medida da colonización.

De Neil Young non hai distancia ao noise e á distorsión e vostedes fixeron autostop coa canción Hemen na mesma dirección.

Neil Young tamén fixo ese camiño con frecuencia. O lado salvaxe de Hemen xurdiu nun ensaio, porque de súpeto nos entraron ganas de tolear a canción tranquila.

Errock aúna moitos ambientes e estilos. É fácil levar a txalaparta até as reservas libres dos indios?

Aos pigmeos de África, máis que aos indios de América. A súa música paréceme preciosa e nela escoito ritmos que están repartidos por todo o mundo, como o da ezpata-dantza, paréceme unha especie de fonte e utiliceina como inspiración para o disco. Euskal Herria-África-América é un trío potente. E paréceme que a txalaparta entra aí de forma natural.