Xa o sabedes: Laura Mintegi é presidenta. A falta de noticias de última hora, Laura Mintegi, ademais de ser candidata a lehendakari polo Goberno Vasco, é a presidenta do Club PEN Vasco. Apenas se mencionou desde que entrou na carreira, pero o certo é que antes do candidato a lehendakari xa tiñamos a Mintegi como escritora. E si descóidanme tamén o primeiro candidato a lehendakari, non o primeiro literato, como ben demostrou Patxi López. Aquí, por tanto, referirémonos a ese perfil –intencionado ou non– descoidado de Mintegi.Son

moitas as publicacións, desde os anos 80 até a actualidade, que forman unha colección de contos e un corpus literario de cinco novelas. Foron novelas, pero antes foron contos, en 1983. O propio Mintegi confésanos a xénese da colección Ilusioaren curator no libro Zortziko Unibertso, oito escritores de Ana Urkiza: Presentouse ao Premio Cidade de San Sebastián e gañou o mesmo. Grazas a iso, a editorial Erein ofreceulle a posibilidade de publicar un libro. Había apuntamentos de contos e déronlle verán para preparar o seu libro con aqueles bosquexos: “Eu, valente, díxenlles que si, sen saber si sería capaz de estruturar o libro e terminalo, e si, fun capaz”.

E o conto que abre a colección Satorzuloak gañou a Cidade de San Sebastián do 83. E outro par de contos da colección foron tamén premiados: Co Premio Concello de Santurtzi de París ou 83; Que non sexa negro o finalista do Premio Kirikino do 82. E é a impresión que deixa ao final a colección, non tanto a da singularidade, a soidade, a redondez chea de arestas dunha obra literaria que un certame debería certificar, senón a dunha serie que foi envolvida nun verán. Sen a néboa, a timidez, a falta de puntos necesarios, si ou non, acaba por deixalo un pouco quente.

Ocorreu con outro traballo de Laura Mintegi, Bai... pero non coa primeira novela. Fíxose un gran traballo de corrección, sintaxe, léxico, estilo, entrevistas. Que foi reescrito no ano 86, 99. E vemos que tamén esta é a recompensa da Ilusión que temos nas nosas mans, a do 99, a súa edición corrixida e actualizada do 83. Pero si... pero non ao contrario do que pasaba con el –a primeira publicación recibiu críticas agudas, as novas lecturas máis xenerosas da edición reeditada–, esta segunda edición da primeira colección de contos non sei si mellora o orixinal, pero non deixa o resultado cheo. Ou, dito doutra maneira, que os eloxios que pronunciou o estimado Iñaki Kamino nesta mesma publicación no 84 non superaron os case 30 anos de freo.