A través desta historia de Antxiñe Mendizabal, cóntasenos unha historia que lle pasa ao pequeno Amets. O soño non pode estar tranquilo, non está tranquilo. O lector verá na portada do libro, a través dos paratextos (o título, a imaxe clara de Iosu Mitxelena…), que Amets ten un problema. É máis, desde o principio do conto indícasenos que é o que lle pasa soñar: “Soñar, meterse na cama e pechar os ollos, as tripas empézanlle a falar (…) Os ruídos son tan grandes que non se pode durmir; imposible”. E ese é o problema que ten Amets, o porqué diso, pero non nolo explicaremos até o final do conto, non saberemos –aínda que no relato aparezan varias pistas– por que está así Amets, por que necesita alguén cando se deita cerca. O
relato parece a historia de quen teme á noite ou á soidade, pero na súa relación coa avoa nótase a ausencia do seu avó e a avoa sente a súa ausencia pero lle fala del con gran proximidade. Así, Ametsi cóntalle ao seu avó unha historia que sucedeu de pequeno, o verme máis longo e famento que se atopou nas tripas do seu avó, que tragou os alimentos do seu avó. O
comentario da avoa axudaranos a comprender mellor o desenvolvemento do conto nun ambiente tan acolledor como o da avoa: “O
que ti tes enredado nas tripas, como o verme do teu avó, é unha gran angustia”. Os autores de libros trouxéronnos un tema moi raro entre nós: a morte dun membro da familia e o que os pequenos poden sentir e sentir ante esa desaparición. O texto, como xa se comentou, móstranos a relación entre avoa e sobriña, centrada en parte no feito que lle conta a avoa, mentres que as imaxes, ás veces con cores vivas, son bastante grises, interiormente, con imaxes realistas, a pesar de que a miúdo aparecen algúns elementos fantásticos; e nelas é suficiente facer un seguimento dos ollos dos soños para ver a dor, o medo, o asombro, o interese ou, ao final, o pranto.
Aínda que ao final da historia desatouse o nó das tripas (na imaxe aparecen chorando a avoa e a sobriña botados na cama), a falta de soños non se encheu. Pero o lector sabe que as tripas dos soños xa non lle falan, que AMETS está máis tranquilo e que, grazas ao diálogo coa avoa, está a aprender a vivir ante esas lagoas e carencias.