Mafalda, o conmovedor personaxe creado polo creador arxentino Quino, mirando a bóla do mundo dicía a miúdo: “Que mal

Se botamos unha mirada ampla, longa e serena ao noso mundo, dámosnos/dámonos conta das situacións complicadas e crueis nas que estamos sumidos, sobre todo si vémolo desde o punto de vista das esposas.

A pesar de que transcorreron dezasete anos, non podemos esquecer a guerra dos Balcáns que tivo lugar en Europa a finais do século XX. Naquel convulso conflito secuestraban e violaban ás mulleres, a maioría musulmás, para humillar ao inimigo, para castigar aos homes que foron usados como obxectos, demostrando así que seguimos sendo o segundo sexo.

Os medios de comunicación, ademais, din ou escriben mentiras redondas, por suposto, coa maldade dos políticos.

Cando comezou o ataque en Afganistán, hai once anos, foi unha das escusas alegadas polo Goberno dos Estados Unidos para liberar ás súas esposas da burka ou salvalas dos homes que as oprimiron. Pasaron anos sanguentos de dor, de dor, sen fin, agora todos os habitantes, incluídos os nenos e os homes, viven peor, si estas penas non son suficientes, nun bombardeo no que oito mulleres foron asasinadas por soldados da OTAN a mediados do mes pasado, dicir que é casualidade non ten credibilidade.

A violencia contra as mulleres é unha vella noticia que os medios de comunicación tráennos todos os días, que só nos mostran a triste situación das esposas dos pobos musulmáns, pero quedamos sorprendidos, cando sabemos que en países tan “avanzados” como Canadá, Australia, Israel, Estados Unidos... tamén ocorre, non nos damos conta de que unha consecuencia deste sistema socio-económico no que estamos inmersos é a violencia física, ou psicolóxica que sufrimos día a día a día a día das mulleres. Ademais, dáse en calquera grupo, sen importar a raza, a relixión, as condicións socioeconómicas, o nivel educativo ou a idade.

A desigualdade biolóxica ha creado unha xerarquía sen sentido entre ambos os sexos, dando prioridade aos homes. Todo isto non nos leva a entrar nun victimismo. Non son queixas estériles, senón profundas causas da nosa opresión e rexeitamento. Non quedamos sen facer nada, demos mil formas á nosa vida, levantámonos ante a nosa situación e construímos novos camiños unha e outra vez.

Con todo, as loitas individuais foron, sobre todo, espirituais. Sen deixar de lado estas revolucións persoais, agora quédannos dúas opcións, entre outras: desenvolver a nosa forza física, por unha banda, socializarla, por outro; de raíz, envorcala todo de fondo.

Manter vellas ideas é máis fácil que cambiar. Traballar novos camiños, facer transformacións nunca foron fáciles. Non sabemos ata que unha teoría non leva a cabo, ás veces non saberemos si unha idea oriéntase correctamente cando se está elaborando, só quédanos inventar liñas pendentes.

Si fixámonos na tecnoloxía desta sociedade, darémonos conta de que é unha sociedade que Leonardo dá Vinci nunca soñou. Agora quédanos transformar as relacións interpersoais ata que desaparezan os opresores e os oprimidos.