Pinocheti bi film eskaini dizkio aurten Donostiako Zinemaldiak, eta Zuzendari Berriak saileko sari nagusia lortu du horietako batek, Fernando Guzzoni txiletarraren Carne de Perro lanak. Diktadura garaian torturatzaile izan zen protagonista, eta horrek sortzen dion oinazearekin bizi behar du orain. Txileko garai ilunetara gerturatu den beste pelikulak, kritikarien txaloak jaso dituen Pablo Larrainen No biribilak, diktaduraren azken hilabeteak berreskuratu ditu, modu oso originalean. Modernizatzen ari den herrialdea erakusten du Larrainek, ekonomikoki indartsua azalean, itxuraz aurrera doana, baina atzealde zikina, askatasunik gabea eta krudela ezkutatzen duena. Diktaduraren hasieraz mintzo den Post Mortem eta une bortitzenei buruzko Tony Manero lanen ostean, Pinocheti eskainitako trilogia ixten du No-k, iragana mahai gainean jarri eta ahanzturan galdu ez dadin. Berdin egiten du Eliane Raheb zuzendariaren Sleepless Nights dokumental gordin eta zirraragarriak, Libanoko gerra zibila protagonisten ahotik konprenitu nahian.
Begirada historian pausatu eta beren herrialdetako errelatoa eraikitzen, berrikusten eta kontatzen aritu zaizkigu zuzendariak, baina izan da besterik Zabaltegi Sailean. Ben Lewin estatubatuarraren The Sessions saritu du publikoak, paralisi fisikoa duen gizon baten sexualitatea umorez eta naturaltasunez jorratzen duen film gomendagarria. Eta gozatu ahal izan dugu, adibidez, errealismo fantastikoarekin jokatuz emaitza bisual ikusgarria lortzen duen Benh Zeitilinen Beasts of the Southern Wild indartsu eta basatiaz, edo zahartzaroa, maitasuna eta duintasuna hain modu sotil eta era berean bortitzean azaltzeko gai den Michael Hanekeren Amour sakonaz.
Euskal ekoizpenaren saria Iñaki Ochoa de Olzaren erreskatea ardatz duen Pura Vida dokumentalak jaso du. Kurioski, sarirako sei hautagaiak dokumentalak izan dira, Euskal Herriko lanen artean dokumentalak gailendu baitira edizio honetan. Bi aipatzearren, emakumez osatutako musika taldea oinarri duen Fermin Muguruzaren Zuloak dokumental faltsuak zine-aretoak bete ditu emanaldi guztietan, eta surrealismo eta jolas kutsu nabarmena duen ezusteko ederra izan da Oskar Alegria iruindarraren Emak Bakia Baita dokumental berezia, kritikak goratua.
Edurne Azkarate dixo no alto desde o micro do escenario que o cine vasco ten pouco eúscaro na celebración do Festival de Cine de San Sebastián. A frase retumba pola súa veracidade. Na escena da arquitectura pódese repetir o mesmo lema e estou seguro de que noutras tantas... [+]
Bound in Heaven
Dirección: Xin Huo
País: Chinesa
Duración: 109 minutos
Estrea: Non implantado
Fuxir da morte, cara a adiante. O home que sofre unha enfermidade terminal farao así, xunto ao seu amante, amigo e compañeiro de viaxe. Unha película dura pero positiva,... [+]
O noveno e último día, nun Festival especial que me vai a lembrar con moito agarimo. Deixando dúas películas arriscadas para o último día, estou a escribir esta primeira crónica coa música dun bar, porque non me gustou nada a película que vin antes.
Vin a Ulysses no... [+]
E iso onte era sábado e non domingo. Custoulle traballo aclarar o día, porque había moita menos xente na rúa e non había présa. Algúns se achegaron pronto ao Kursaal e ao Teatro Vitoria Eugenia, onde proxectaron a película de clausura da noite, We Live in Time, e... [+]
A gasteiztarra Patricia López de Arnaiz fíxose co Goya ao mellor actor principal no 72 Festival de San Sebastián. No Zinemaldia, polo seu traballo na película 'Os escintileos', dirixida por Pilar Palomero.
A película está baseada na primeira narración do libro 'Bihotz... [+]
Nunca choro con películas. Vin películas duras, historias tristes, cheas de morte, que mostran o peor do ser humano, sen pedir perdón. Vin películas bonitas, elegantes, monumentais, que falan de milagres, profundas. E, con todo, non choro coas películas. Os que nos custa... [+]
Aínda que fóra do concurso da Cuncha de Ouro e outros premios, na Sección Oficial estréanse outros traballos –normalmente– bos. En concreto, son dezaseis os que compiten e 22 cintas –vinte películas e dúas teleseries- están en proxección.
Unha das series que vimos... [+]
Cando fixen o calendario do Festival, a primeira película que elixín foi Parthenope. Sen saber de que se trataba, antes de ler a sinopsis, sabía que tiña que vela, porque era do director Paolo Sorrentino. O meu compañeiro e amigo de piso sempre me di que son un... [+]
O mércores estivo en Donostia-San Sebastián a grego Costa-Gavras, coas súas 91 anos, presentando a súa nova obra e dándolle o nivel con Le dernier souffle; e o xoves o británico Mike Leigh, cun elegante bastón negro e unha equipaxe de 81 anos.
Novos vellos? Non. E non... [+]
As dinámicas familiares que foron empeorando durante demasiado tempo tenden a cronificarse e non poden curarse facilmente. Na longametraxe escrita e dirixida por Sandra Romero, Por onde pasa o silencio (O lugar que pasa o silencio), Antonio (Antonio Araque) volve a Écija... [+]
Hai, ás veces, a sensación de que todo está atado. Poderase ver de todo, mesmo na Sección Oficial, sempre baixo un marco. Vimos algúns toques de humor, dramas llorantes, suspenses, documentais, incluso unha película de terror –que analizaremos ao final desta... [+]
O 28 de xuño deste ano estreouse Casa en Flames (Etxea Sutan), unha comedia dramática dirixida por Dani da Orde. Díxenlle que pensaba velo un mes antes do festival, cando estaba a falar cun amigo, e el recomendoumo. Aínda que non sempre coincidimos, o amigo é moi... [+]