O Goberno central de España está a dicirnos, unha e outra vez, que ten que facer o que non quere. Que a realidade lle fai cambiar o seu programa electoral. Como vemos, cando fixo o programa non coñecía a realidade, ou nos mentiu na campaña preelectoral. Unha das dúas.

Máis tarde, para tapar o que realmente quería facer no orzamento, esperou a que pasasen as eleccións andaluzas e enseguida producíronse fortes recortes nos gastos sociais. Pero fíxonos crer que eses recortes para conservar a aparencia chegarían a todos os ministerios.

Agora estanse cocendo os recortes orzamentarios para o ano que vén, pero non saberemos nada ata que non pasen as eleccións en Galicia e na Comunidade Autónoma Vasca. Entón terá as mans libres para facer o que queira. Por tanto, á hora de votar, atención!

Con todo, non todo é unha redución. De feito, o Ministerio de Defensa non vai sufrir consecuencias negativas. Para finxir, prevíase unha redución do 8,8 por cento nos gastos deste Ministerio para o ano 2012. Pero a medida que as críticas sobre os recortes fóronse debilitando, os créditos da Defensa subiron un 28,21%. Ademais, a cantidade comprometida para os próximos anos ascende a 27 mil millóns, excelentes para facer fronte aos gastos adicionais que esixe o modelo universitario de Bolonia. Pero o goberno de Raxoy prefire as universidades privadas caras ás universitarias privadas, ás universitarias xeneralistas.

Para que se destinarán os gastos militares adicionais? Adquisición de 87 avións de combate, helicópteros, obuses, carros Leopard e embarcacións para a Mariña, etc. O que lle faltaba a España! Pero España aínda soña nos seus tempos de imperialismo, coma se os séculos non pasarían. Na miña humilde opinión, para defender a illa de Perexil e outras tantas pedras preciosas non se xustifican gastos semellantes, e moito menos para participar plenamente nunha aventura como a de Afganistán, de onde nunca sairán ben os invasores internacionais.

Estes gastos militares non foron cuestionados pola UE. Os gastos militares de Grecia, financiados polos grandes bancos de Alemaña e Francia, son ben recibidos polos gobernos de Merkel e Francia. Tampouco critican ás españolas, pero si aos gastos de pensións, sanidade, educación e outros gastos sociais.

Para a década do sesenta, na EE.UU. recoñecíase a forza do complexo político-industrial, o que explicaba os enormes gastos militares. Pois ben, tamén entre nós é evidente a forza de lobby deste complexo. Estes gastos cubrirán os lobbies citados, non as necesidades de toda a cidadanía. Ademais, coas compras adicionais do Ministerio de Defensa aproveitaranse, sobre todo, as empresas de Alemaña e Gran Bretaña, e menos as de aquí.

Os gastos militares subirán, pero mentres tanto os investimentos en I+D reduciranse. Con menores gastos que poden facer fronte á crise, reduciranse as posibilidades de investigadores ou traballadores cualificados do país. De feito, en 2012 estes gastos de I+D reducíronse un 25,5% respecto de 2011 e un 35% respecto de 2009, máis dun terzo. Onde imos? Onde empregaremos aos nosos mozos? Onde vannos a ir os alumnos que educaremos cos nosos impostos?

Vemos unha e outra vez o dobre comportamento da UE cando comparamos os gastos militares cos sociais. O primeiro non cuestionará os que se empregarán para cubrir as primeiras necesidades dos cidadáns. Fronte aos xigantescos gastos do complexo político-industrial, mirará para outro lado, mentres que non cejará no recorte de gastos para garantir a pensión, a educación e a saúde universal.

Este é o gran benestar que nos trouxo a UE?