O pasado 16 de agosto todos os noticiarios difundiron unha terrible noticia que nos espertou do sopor en que un sol sen piedade mantíñanos: A terrible noticia dicía que a policía surafricana había matado a 34 mineiros da zona. No vídeo que nos ofreceron xunto á noticia podiamos ver claramente como os policías, na súa maioría brancos, mataban os mineiros en folga coma se estivesen a cazar un a un.

Os traballadores levaban dúas semanas sen sacar o platino das entrañas da terra, sentados ao vento nas proximidades das minas pedindo unha subida de xornal, que nin sequera lles chega para comer, e quixeron calalos cun tiro.

Co restablecemento da lei do Apartheid –exclusión en lingua africana– –acusando a calquera que estivese no lugar do asasinato–, a policía encarcerou a 260 mineiros e mineiras como responsables da morte dos seus compañeiros e compañeiras.

Así, de súpeto dámosnos/dámonos conta de que unha das revoltas máis xustas do século XX aínda non terminou. Con todo, o pasado 8 de setembro o presidente do Goberno surafricano deixou en liberdade sen cargos a un centenar de presos de eta. Agora, se cadra, o presidente Zuma ten que solicitar o procesamiento do fiscal que ordenou o ingreso en prisión dos mineiros de Álava.

A ANC, que celebra a súa 100 aniversario, o Congreso Nacional Africano, tivo unha conduta histórica ineludible cando o apartheid se atopaba no momento máis duro baixo a dirección de Nelson Mandela, pero non soubo levar até os últimos obxectivos de loita contra a exclusión, polo menos polo momento. Porque nos últimos dezaoito anos o poder económico ha quedado en mans dos brancos.

Lembrade que no seo da ANC conflúen máis dun partido político, unindo pensamentos de diferentes tendencias.

Creo que a prioridade máis importante de Nelson Mandela naqueles momentos sanguentos foi, para a maioría de Sudáfrica, a consecución dun poder político, para que as tendencias desiguais non aumentasen as feridas.

Con todo, neste dezaoito anos o apartheid económico e social quedou intacto, a maioría dos recursos, as riquezas, quedaron en mans escuras, miserables, crueis, dos brancos minoritarios.

Winnie Madikizela-Mandela, ex muller de Nelson Mandela, xa declarou en xuño de 2010 que sen poder económico non había liberdade política.

Madikizela segue vivindo en Soweto, barrio obreiro de Johannesburgo. Foi el, encarcerado ou deportado por Nelson Mandela e outros líderes da ANC, quen levou a cabo a loita contra o apartheid, pondo en moitas ocasións en perigo a súa vida e a das súas fillas. É incriblemente sorprendente que mentres nos mostran con gran respecto a figura de Nelson Mandela, en cambio, á casa desta valente, loitadora, pretenden dar a coñecer ao diaño, polo menos os medios occidentais.

Os surafricanos enfróntanse agora a un novo reto da exclusión. Cambiar radicalmente esta economía neoliberal.

A empresa británica Lonmin, propietaria da mina Platino, prendeu lume ao negar aos folguistas a súa vida diaria digna aos que foron asasinados e sobrevivientes.

Dar a cada un o seu é a base de todas as paces.