A dúbida está pecha. A cita será o 21 de outubro, cunhas características especiais. O novo ciclo político da CAV caracterízase por ser as primeiras eleccións a nivel de Euskadi. Ademais, as cousas vanse aclarando no último tempo, que a camiseta dalgúns coñeceu os límites. É certo que antes do apartheid todas as sensibilidades políticas tiñan a posibilidade de participar nas eleccións; pero é unha situación absolutamente nova, da era, que os soberanistas de esquerdas presentásense reunidos á cita dese ámbito para dar a necesaria continuidade á secuencia de citas iniciada en maio do ano pasado no camiño estratéxico. Paréceme fundamental lembrar que coa resolución Euskal Herria Zutik materializouse a necesaria inflexión. Ademais de entender a política doutra maneira, definíronse tres ámbitos para xerar cambios, o institucional, o das mobilizacións e o ideolóxico; tres, e o tres, no xugo. É inesquecible, aínda que esta vez se trate da cita de outubro.

En Euskal Herria necesitamos cambios, moitos e moi diversos, no marco político e socio-económico, á vez, aínda que na folla de ruta hai diferentes destinos intermedios no espazo e no tempo. Pero isto é, na miña opinión, a gran lección apresa ao impulsar a nova era, os cambios necesitan transición e a transición as condicións favorables. Por tanto, EH Bildu debe crear novas condicións favorables e reforzar as existentes, con pedagoxía e credibilidade, por tanto, no aspecto político-técnico, e nesa consolidación fundacional a cita de outubro é fundamental. Pensar que as condicións de cambio de marcos son por si mesmas, máis aínda, históricas, fai máis necesario un marco ideolóxico, a menos que caiamos en falacias.

Non se trata de cambiar de ciclo nese mes de outubro, senón de cambiar de rumbo. A isto veñen as condicións, porque esa cita marcará o espazo socio-político de todos os anos en todo o País Vasco, e non o estou mirando desde un punto de vista meramente institucional. Desde a nova dirección hai que superar o tradicional esquema de frontes desfasado e interesado para crear novas condicións favorables en amplos sectores da sociedade. Fronte a este esquema, na confrontación hai que pór un esquema de modelos, defendendo desde a rúa e desde a cabeza, non só desde o banco, senón tamén desde a rúa, o ámbito dos cambios que queremos incidir no marco político e socio-económico. Temos que presentar a soberanía como unha necesidade da maioría, primando a proximidade do poder.