3 de agosto (a 11 días do Jazzaldia de Donostia), terraza do bar Itzurun de Zumaia (a 31 quilómetros do Kursaal). Homenaxeando aos músicos vascos, ofreceron cancións míticas e pouco coñecidas, comezando a anoitecer.

Facía un tempo de lecer nocturno. A terraza estaba recostada, pero a xente camiñaba coas pernas estendidas e escoitaba con certa relaxación. Fixemos un oco na escaleira, tentando entrar nese ambiente íntimo e acolledor. Que forza reinaba naquel directo! Ollos e oídos, abertos os poros, sons e palabras chegaban ao ventre, nun estímulo de emocións. Ortega reuníanos coa mirada, cantábanos a cada un de nós. Salvador levaba as súas coñecidas melodías ás augas do jazz.

Ao final, tal e como tentan facer con KantaginJazz en cada pobo, convidaron a un músico zumaiarra a tocar con eles: O saxofonista Julen Izarra; e a fortuna quixo que o percusionista Luís Camiño instalásese no lugar. Despois de tocar xuntos un par de pezas, anunciouse mantendo o ton de humor que se puxo entre as cancións durante todo o concerto: “isto é un grolo para nós, pero hai que facelo”, “si, feito canto antes”... improvisar. Interpretaron a canción “Lau teilatu” entre o catro, por puntos, primeiro o saxo andou á carta, daquela o piano tocou en libre e finalmente a voz soltouse. Foi un momento de maxia, meteunos ao público nun xogo, tentando adiviñar cara a onde ían as melodías e os ritmos.

Desde entón, comentamos cun e outro si o jazz é ingrato, polo menos a 11 días e a 31 quilómetros de Jazzaldia. Os músicos moven masas noutros estilos. Así será, pero a enerxía que tiña esa actuación, a conexión entre a persoa e a persoa, foi única.