Josu Uribetxebarria podería estar na súa casa antes de que o lector lese estas liñas, xa que o xuíz José Luís Castro probablemente decidirá esta semana que facer co preso de Arrasate. E todo indica que o lóxico e o legal sería deixalo en liberdade, porque se cumpren todos os requisitos para iso: o seu estado de saúde é grave e incurable, e que a pista de aterraxe legal tamén está preparada –o Goberno do PP concedeulle o terceiro grao e a fiscalía da Audiencia Nacional non recorreu–. Ademais, en casos similares, o xuíz Castro adóitase decantar polos presos enfermos.

Pero non se pode negar que existe a posibilidade de que Uribetxebarria poida seguir en prisión. Os informes do Hospital Donostia e do centro penal de Zaballa, no entanto, están sobre a mesa e, segundo eles, a situación do preso é como para estar na rúa.No

PAÍS VASCO, con todo, unha cuestión deste tipo de cando en cando queda só no ámbito humanitario.Cunha lectura política do mundo penal dos últimos 30 anos, é evidente que a esquerda abertzale ha aproveitado a fronte penal para alimentar a súa loita e cohesión interna, tanto polo esquema e lóxica interna que lle pedía, como polas políticas represivas dos Gobernos españois que lle permitían responder unha e outra vez.

España fixo un uso político cruel da política penal e utilizouna para esmagar os dereitos básicos contra a persoa, castigando non só ao preso, senón tamén aos seus familiares, sobre todo coa política de dispersión. Proba diso é o grave accidente sufrido polos familiares do preso Mikel Egibar o pasado 7 de agosto. Isto demostra que no País Vasco actual só o Estado vulnera os dereitos humanos, como demostra que non todas as persoas que denunciaron a violencia de ETA teñen a mesma actitude con todas as formas de violencia e as súas consecuencias.

Si, cando se vai de semana en semana, cando os familiares se trasladan a Cádiz e, como consecuencia diso, hai accidentes, feridos e mortos, iso é consecuencia da política penal do pasado. E hai que dicilo alto e claro, é lexítimo, humanitario e a favor do proceso de paz denunciar a actual política penal na rúa, nas institucións e en calquera lugar. Fágao cada cal á súa maneira, pero fágase. Quen ten unha verdadeira empatía non pode mirar só ao sufrimento das súas vítimas.

Son moitas as políticas de castigo e vinganza dos gobernos españois, buscando a división no mundo dos presos, que tamén buscan a separación en ETA e na esquerda abertzale. E a esquerda abertzale ha deixado pouca físgoa neste ámbito durante anos, igualando as solucións persoais coa traizón e fomentando en moitas ocasións o illamento social dos presos que as desenvolveron. Esta postura era unha mostra do papel dos presos nunha lóxica de guerra, e nesa lóxica de guerra que o Estado asimilou perfectamente, o elo máis débil da esquerda abertzale na construción da paz é o dos presos.

Pero é evidente que vivimos noutros tempos, xa non hai que alimentar os esquemas de represión de acción, senón que hai que superalos, e a Declaración de Aiete, asinada por todos os partidos, excepto o PP, ofréceo. E si o pp non ofrece a posibilidade de facelo, o foro para impulsar o proceso de paz que se constituiría tras as eleccións autonómicas vascas debe ter o tema dos presos en primeira liña. Tal e como lembrou recentemente o representante de Patxi López para a paz e a convivencia, Jesús Loza, o tema está estancado e debería acelerarse en setembro.O

INICIO DE CURSO vén cargado de forza: ademais das costas habituais tras as vacacións, pódese ver como se pechará o caso Uribetxebarria. En canto á crise, seguimos afundíndonos no charco e cada vez máis voces afirman que o rescate xeral de España no outono é inevitable. Unha parte da sociedade vasca volverá facer fronte a esta situación cunha folga xeral o próximo 26 de setembro. E todo iso baixo as saias dunha campaña electoral dura e moi disputada na CAV, que levará ao Parlamento Vasco a representación real que lle corresponde e que, cun Parlamento de catro patas, vai pór unha pedra importante no novo tempo político.