Menta con cheiro a fresas, geranio con cheiro a menta, fresno-herba con cheiro a limón... Hai mil cousas que cheirar. Os campos de perfumes son abundantes. Campos, sós ou o que sexa. Non son todos un solum de latín? A terra, ese é o campo. Unha visión que nos quedou do neolítico dos vascos: a terra é un campo, unha terra que se pode cultivar, unha terra que nós facemos máis frutífera. A convocatoria para o encontro Soloan Berriketan, organizado por Busturialdea Auzolanean, no tramo Gaztetxe de Gernika, dicía o seguinte: “Primavera en marcha! Están a resucitar os campos. Recoller a forza da Terra, alimentala, compartila entre amigos, dar independencia á Terra. Renovar na primavera. Emborracharse cos cheiros. Seducir polas cores. Mollarse ao sol, lavarse cun vento fino, endurecerse, fortalecerse, gozarse un á beira do outro, quentarse, suar, fundirse… A terra que non é campo tamén xera cheiros. Pero o sol de Busturia tamén cheira, como na primavera durante todo o ano, pero non fai falta emborracharse, ou si? En caso afirmativo...

Hoxe en día, a maioría dos cheiros borráronse. Hai naturais, recollidos sen cultivar, pero a maioría están formados por campos ou fábricas. Moitos perfumes son artificiais e aínda que son boas imitacións, non o son. O cheiro da fresa á hora para comer iogures con cheiro a fresa non será coñecido no futuro polos nosos nenos.

Tamén hai cheiros que se producen nos campos. Entre eles hai algúns que adquiriron unha fama extraordinaria. Hai que preguntar en Toulouse! Non creo que mellore o cheiro da violeta... Violeta cunha longa historia (Viola sp.) O traballo nesta zona reportoulle un considerable proveito. O cheiro, o perfume é o froito máis coñecido desta plantita, pero as flores cristalizadas nos azucres, as jarabes, as marmeladas, os licores, o mel... que non fan coa violeta? Tamén levan a moitos pratos. Chámaselle “cidade rosa” polas súas casas de ladrillo; eu chamaríalle “cidade azamboada”, presentaríame ao festival de violeta que fan todos os meses de febreiro e decidiría si equivócome...

Sen falar de pachulá, non quero empezar as miñas vacacións. Cada vez máis podo cheirar a fláculi, está de moda. Pogostemon cablin é a esencia das follas da planta. Era o perfume da época de Hippies, un bo colchón para castrar, para non ducharse, para as drogas... Como dicía a avoa dun amigo, “chega un agosto repugnante” e hoxe, aínda que pareza necesario ducharse dúas veces ao día para ocultar os cheiros a suor: a calma. Que di o veciño? Iso si que se emborrachaba. Hai que gustarlle!