Houbo festivais que naceron sen ter en conta intereses económicos e turísticos, que se afastaron da cultura macroeconómica e que teñen como obxectivo ofrecer música e músicos de alto nivel. En parte, o Bluesaldia de Hondarribia segue mantendo ese punto de partida, e ese é o seu maior valor. O hondarribitarra Carlos Malles, farto de ter que ir lonxe para escoitar en directo a música que tanto lle gusta, decidiu traer a eses grupos ao pobo. Co apoio do Concello, a Asociación Musical Blues Hondarribia Musika Elkartea e un gran esforzo, a primeira edición saíu adiante. Ante a boa acollida da xente, o Concello puxo máis diñeiro desde entón, pero o labor de voluntariado segue sendo unha das bases.

Grazas a esa paixón e traballo en equipo puidemos escoitar en xullo a Eric Sardinas, Robert Cray, Sharrie Williams, Zora Young ou Tail Dragger, gañador do Premio Hondarribia Blues 2009 á mellor banda sonora orixinal. E nas seis edicións anteriores puidemos escoitar a Johnny Winter, Solomon Burke, James Cotton, Willie ‘Big Eyes’ Smith e Pinetop Perkins, entre outros moitos –os dous últimos falecidos o ano pasado–. Para o goce da afección e para os que nos achegamos con curiosidade, é unha oportunidade única para gozar dos grandes nomes do blues en xeral. Créase un ambiente especial, con melancolías a intervalos melancólicos intensos, longos sós de trompeta, ritmos de percusión, voces negras profundas, unha estética interesante do blues… Cando salpica as rúas de Hondarribia.

Gratis e ao aire libre, a gran carpa da Venda é o lugar onde se dan as actuacións máis multitudinarias, mentres que o resto de actuacións realízanse en escenarios pequenos, dispersos polo pobo. A praza do Bispo é o meu lugar favorito, detrás da igrexa da Zona vella. O seu encanto é natural, e ademais de nas cadeiras, sentados na herba e no pretil, desde o balcón, escoitando ou paseando pola calzada de pedra, os programas pódense escoitar tranquilamente, sen xentes.

A poderosa voz da princesa dos Blues Gospel ‘Rockin’, a exhibición de guitarra de JW Jones, o ambiente de esmorga do Quinteto Huckleberry Finn, a fusión de estilos da banda Playing For Change, entre outros. Despois de sete anos, máis aló da categoría, diría que o festival foi capaz de manter a filosofía e a paixón, e non é fráxil.