A partir de 1972, cada dez anos, a Organización das Nacións Unidas (ONU) organizou as Conferencias Ambientais (1972-Estocolmo, 1982-Nairobi, 1992-Río de Janeiro, 2002-Johannesburgo, e en 2012 Río de Janeiro, por iso Río+20). Os resultados deste último cume son un mal documento, os Obxectivos de Desenvolvemento Sostible atrasados para 2015 e o financiamento e a Axencia Mundial do Medio Ambiente sine die.
A ONU leva tempo en crise e o proceso Río+20 puxo de manifesto esta situación crítica. Mantense o camiño marcado por Estados Unidos: contra os acordos globais vinculantes, mellor que cada Estado faga o que poida/queira na súa propia casa. Paradoxalmente, foi moi diferente ao que se decidiu no G20, reunido en México antes dunha semana. Si a crise financeira do capitalismo esixe 465.000 millóns de dólares para levantar aos bancos europeos, non hai problema. Con todo, si no acordo Río+20 solicitábanse 30.000 millóns (case dezaseis veces menos) para pór en marcha as políticas de sustentabilidade do planeta, iso non era correcto. Aí non se pode devolver o diñeiro, polo que non se fai ningún negocio e había que eliminalo do documento Río+20.
Segundo a Unión Europea, si en Río+20 non se conseguiu nada, iso é responsabilidade do G-77 (países do Sur) e sobre todo do BRICS (Brasil, Rusia, India, China e Sudáfrica). Estes países son economicamente fortes e crecentes e non queren pór diñeiro en políticas medioambientais porque as súas industrias non son tan culpables como as dos países desenvolvidos.
Por outra banda, foi importante a forma na que o Goberno anfitrión de Brasil actuou. Negociación individual e conxunta de todas as discrepancias con cada Estado até lograr un texto aceptable. Este comportamento deu resultados pouco satisfactorios. O propio Vaticano impuxo a paralización dos “dereitos reprodutivos das mulleres”. Isto prexudicou de forma considerable a imaxe do xefe do Goberno, Dilma Rousseff, e a lexitimidade da ONU. Un texto está aprobado pero non é do agrado de ninguén. A ONU foi a polo empate e perdeuno. Por que?Pois
ben, ao comezo da conferencia, a división entre a ONG e os grupos ecoloxistas estaba clara. Algúns (radicais) non aceptamos o camiño do Capitalismo Verde e para outros (posibilistas) era unha oportunidade para abandonar o capitalismo marrón ou sucio. Ao final, vendo os resultados, non hai novas políticas, só palabras, senón que niso estamos de acordo a maioría dos actores da sociedade civil global: non é o momento de falar, sobran palabras e promesas. Necesitamos accións e cambios. Pasaron vinte anos e a situación socio-ecolóxica vai a peor, polo que é o momento de sumar con análise e alternativas comúns, como sucedeu no Cume dos Pobos.
Non ten moito sentido seguir debatendo sobre que é a Economía Verde ou o Desenvolvemento Sostible, vexamos que están a facer os gobernos e as empresas (locais, rexionais, nacionais ou internacionais) e en función diso fagamos unha crítica e organizemos accións. En Brasil habemos visto que, do mesmo xeito que en China e India, xunto a moitos pobres, hai multimillonarios. E, ademais, cada vez máis xente empobrecida en Europa. Por tanto, olvidémonos desas categorías de países e unamos forzas por un mundo máis sostible.
Quizá non saibas quen é Donald Berwick, ou por que o menciono no título deste artigo. O mesmo ocorre, evidentemente, coa maioría das persoas que participan no Pacto Sanitario en curso. Non saben que é o Triplo Obxectivo de Berwick, e menos aínda o Obxectivo Cuádruplo que... [+]
O artigo A motosierra pode ser tentadora, escrito nos días anteriores pola avogada Larraitz Ugarte, deu moito que falar nun sector moi amplo. Expón algunhas das situacións habituais dentro da Administración pública, entre as que se atopan a falta de eficiencia, a falta de... [+]
É importante utilizar correctamente un idioma? Até que punto é necesario dominar a gramática ou ter un amplo dicionario? Sempre escoitei a importancia da lingua, pero despois de porme a pensar, cheguei a unha conclusión. Pensar a miúdo leva iso; chegar a unhas... [+]
A outra vez fun a un sitio que non visitaba e que tanto me gustaba. Estando alí, sentín a gusto e pensei: este é o meu lugar favorito. Amuleto, amuleto, amuleto; virando a palabra no camiño de casa. Curiosamente busquei en Elhuyar e aparecía como amuleto. Pero pensei que... [+]
Ao longo da súa traxectoria académica, adolescentes e mozas recibirán en máis dunha ocasión orientación académica e/ou profesional para aqueles estudos que lles resulten de utilidade. Hai que ofrecerlles liderado, porque adoitan estar cheos de dúbidas cada vez que teñen... [+]
Atxik Berrituz giristino taldeak Kristauak Euskal Herriko bake prozesuan liburua argitaratu du Maiatz argitaletxearekin. Giristinoek euskal bake prozesuan zer nolako engaiamendua ukan duten irakur daiteke, lekukotasunen bidez.
Maiatzaren 17an Erriberako lehenengo Euskararen Eguna eginen da Arguedasen, sortu berri den eta eskualdeko hamaika elkarte eta eragile biltzen dituen Erriberan Euskaraz sareak antolatuta
