A CIDADANÍA VASCA INFORMADA é consciente de que España vulnerou os dereitos humanos durante décadas e segue infrinxíndoos. Na loita contra ETA, ademais, son moitos os cidadáns que xustificaron estes atropelos e, fronte á violencia de ETA, asumiron a violencia do Estado, xa sexa da sombra do Congreso ou da corrente dos sumidoiros. O Estado ha tergiversado unha e outra vez as súas normas co fin de someter á Constitución o que non era legal.

E, en ocasións, os tribunais tamén ratifican a existencia dunha serie de dereitos que, como fixo agora coa doutrina Parot o Tribunal de Estrasburgo. Os presos de ETA e os presos vascos que non son de ETA tiveron que sufrir de todo por parte do Estado, e a medida máis cruel contra eles foi a lectura da norma que agora se derrogou de Europa, que foi contraria aos dereitos humanos.

Tras o caso de Inés do Río virán outros moitos. Por unha banda, os recursos dunha vintena de presos rexeitados polo Tribunal Constitucional en marzo e xuño deste ano diríxense a Estrasburgo. E haberá que ver que pasa con todos os recursos que aínda ten pendentes este tribunal (21 deles admitidos e 14 aínda sen pasar a criba da admisión).

Probablemente, haberá que ver que ocorre co recurso de España ante o Tribunal de Estrasburgo, pero o recurso de Inés do Río aprobouse por unanimidade e non parece que España vaia aceptar o recurso. E si confírmase a sentenza de Do Río, o Goberno de España terá que liberar ao preso, non queda máis remedio que facelo.

O lóxico sería que o Tribunal Constitucional español asumise a sentenza do Tribunal de Estrasburgo, anulase a Doutrina Parot e puxese na rúa a todos os presos afectados pola mesma. No novo tempo que estamos a vivir, todo isto debería ser un camiño consensuado, sen orde dos tribunais: ademais de evitar moito tempo, diñeiro e sufrimento, os camiños de paz consolidaríanse de maneira notable.

Entre o recorte salarial e a perda constante de dereitos sociais, refórzanse algunhas hipóteses. En primeiro lugar, as medidas de austeridade non supoñen un crecemento da economía, xa que, entre outras cousas, están dirixidas fundamentalmente ao pago da débeda. Dous, as débedas públicas e privadas de moitos países son impagables: como se paga, por exemplo, a débeda privada e pública de 2,3 billóns que se calcula a España? Tres, calquera solución esixe unha auditoría seria desa débeda para decidir que se pode pagar e que non.

As preguntas máis xerais tamén están a gañar terreo cada vez máis sólido entre pensadores e cidadáns. Por exemplo:

-Un, é posible que os cidadáns boten atrás esta construción europea de Maastricht e emprendan unha nova converxencia da economía e os dereitos sociais?

-Dous, posto que a curto prazo se ve moi mal, ten sentido manter no euro aos países afogados en crises? E si algúns empezan a saír do euro, vai resistir a Unión Europea?

-Tres, o proceso de globalización iniciado a mediados dos 70, é o momento de empezar a desglobalizar Europa? Ou é posible regular a globalización, dando cabida nas súas normas aos dereitos sociais?

-Catro, despois de destruír sucesivamente os muros sociais de Europa, haberá que admitir que o capitalismo neoliberal ha vencido e rendeuse?

As respostas están, principalmente, en mans da cidadanía.