A saúde non é unha boa mercadoría nos medios de comunicación. Basta con mirar os informativos para comprobar a redondez da afirmación anterior (por que hai que escribir redondez si a redondez é máis completa? ). E parece que a cor que máis se estiliza no espazo finito que nos rodea é o negro escuro, o gran impulsor para a desesperación.

Non sei si será porque cheguei á miña idade –a máis alta que tiven até agora–, pero estou a darme conta de que o ambiente negro e negativo non me enche, que non me alimenta ao intelecto. A experiencia da vida dime que dificilmente se pode chegar ao incesante ir da roda de costas á realidade, pero a mesma mochila das vidas faime lembrar que até os homes e mulleres máis cultos acaban espidos o seu percorrido polo fondo do val das bágoas. Entón?

Non me interesa contaxiar o espírito con pingas amargas e evasivas, porque me basta con cruces e calvarios propios e inevitables. Para que aumentar a tristeza con alimentos artificiais?

Son da opinión de que as ás do entendemento deben estar completamente libres para que se produza a liberación dos sentimentos, e sen ningunha conexión para as mensaxes inducidas de carga negativa. E sen dar opción ás vibracións negativas, penso que debemos construír en nós templos de esperanza, xa que só desde alí pódense achegar plataformas de acción sólidas e eficaces.

Non quero imaxinar o meu mundo próximo a través da negrura, aínda que o ambiente que me rodea envíame outros raios. Pero, coa miña actitude, non quero nin sequera dar lugar a falsos fundamentos falsos. E teño claro que manter o equilibrio non é fácil, como constantemente o demostran miles de exemplos diarios. Pero non me interesa dar un puntapié á continua sensación de fricción e de incerteza, porque non estou disposto a gastar forzas inútiles en beneficio dos que dominan na maxia da escuridade.

Prefiro aproveitar o camiño cara ao optimismo para que as condicións mínimas de convivencia aparezan en verde. E para que o meu propósito non podreza, necesito unha forza bastante influente e multidireccional, cunha intervención directa no intento. A transmisión sen resposta é unidireccional e non xera emoción positiva. A interacción facilita a comprensión das mensaxes na súa xusta medida, estimulando o pracer dos interlocutores. E a comunicación pode transformar o punto de partida en claridade, polo menos no caso dos intelixentes. Pero para que isto prodúzase é absolutamente necesario actuar con enerxía na libre vontade de cada un.

Si somos conscientes de que a agresión negativa inducida dos medios é un soporífero para a mente dos homes e mulleres, o seguinte paso que nos corresponde é buscar o equilibrio como seres sensibles, sempre mirando cara adiante e con ánimo innovador.