Falaise (Francia), 1386. Unha porca foi xulgada acusada de asasinato dun neno. O secretario municipal, Guiot de Monfort, recibiu con todo detalle os detalles do caso. O porco comeuse a cara e os brazos da nena, que estaba embarazada. Cando se decatou do asasinato, o vizconde Pere Lavengin ordenou xulgar ao animal e foi condenado á morte. Foi conducido ao cadalso vestido con roupas humanas e alí o verdugo cortoulle a cara e as mans, a cambio de que o asasino fixese o mesmo coa vítima. Despois colgárono do cuarto de atrás e morreu desangrado. Ordenouse aos gandeiros da zona que levasen a todos os porcos á praza para que os compañeiros do condenado tivesen experiencia. Terminada a execución, a multitude descortizou o cadáver do condenado e preparou unha comida de asado.

Este último dato é curioso, xa que non era habitual comer animais condenados. Con todo, xulgar aos animais era máis frecuente do que o sentido común esixe. En 1161, en París, executouse outro porco, acusado de asasinato real. O príncipe Felipe, fillo de Luís VI.aren, sufriu un accidente de cabalo, ao parecer por culpa dun porco. E mataron o porco a coiteladas en público. En 1572, en Toledo, executouse un porco que comeu un neno, pero tamén foi acusado de sacrilegio por comer a carne tenra do neno enfermo o venres santo.

Os porcos non foron os únicos mamíferos (non humanos) que pisaron os tribunais. Os bueyes ramificados até a morte dos seus donos, os cabalos que eran amantes da patada, os cans rabiosos... foron aforcados, trinchados ou descabezados por causar danos ás persoas. Nestes xuízos, os animais non tiñan posibilidades de defenderse e as posibilidades de declararse inocentes eran mínimas. Con todo, houbo excepcións: En 1379, na localidade belga de Saint-Marcel-le-Jeussery, un grupo de cans matou a un neno e foron condenados á morte; pero o sacerdote Hubert de Poitiers pediu clemencia para os cachorros da manda e, finalmente, os xuíces decidiron perdoar a pena aos animais máis novos.

Pero salvo excepcións, e como ben dixo o escritor Jean Racine (1639-1699), “nos xuízos contra os animais, as auténticas bestas salvaxes non están sentadas no banco dos acusados, senón no banco dos acusados”.