Ano tras ano, na guerra. A loita anual. Nesta época de solsticio, de fresnos, de espinos brancos e de flores delicadas que renden tributo á natureza ás portas, na pradaría hai unha gran batalla. Por unha banda, nós e os nosos azadones, cargados polo adversario. O seu exército está formado case por completo polos do xénero Cirsium: C. arvense, C. vulgare, C. filipendulum, C. palustre e C. eriophorum, entre outros. Na Sección, de forma continua durante todo o ano, pastan ovellas, eguas e vacas. Isto, por merda e merda, produce na terra unha sobredose de nitróxeno. Iso é o que gustan os cardos e crecen miles e miles. Tamén lles gusta a humidade e reprodúcense nas sombras do bosque fronteirizo, o garom e os tortos de zarzamarra.

Estes longos días son calorosos, e se a brisa do mar que non está lonxe arrástranos á preguiza, non digamos. Dous azadones danzando, non escardan, ou das existencias, ou... Na danza especial cantaba un extremo da boca da aixada para que puidese saír ao instante co pesado traseiro que o cardo ten no subsolo. Se non se saca ese traseiro renovarase.

Un que baila unha aixada ao outro: que fedor! Que che pasa? Non fai falta respirar profundamente, as plantas, afeccionadas a florecer nas estacións calorosas, estenden aromas atractivos. O cheiro que o amigo quere coñecer tamén é o dunha flor. Castanea sativa, da flor parda do castiñeiro. Cada castiñeiro dá dúas flores: machos e femias. Femias pequenas e protexidas baixo as follas. Machos espectaculares: longas guerras en grupos e por encima da hojarasca aos ventos exteriores. O macho debe estender o pole e sempre disposto a someterse ao vento. Ese pole ou lorón apesta a castiñeiro, el leva... Acompañaralle no camiño da fecundación da flor feminina doutra árbore.

A súa compañeira mostrou o fedor desta flor, que cheira a sementes. A crianza do home: seme ou esperma. Agradézolle que non houbese moito vento.