Eu non son heteroxéneo, ou polo menos non sempre. Evidentemente, non teño ningún problema en ocultar esta calidade. Nin o 28 de xuño, nin o 3 de xullo. Ben pensado, ser heteroxéneo é unha cousa fácil na nosa sociedade, case unha tendencia inercial. Con todo, paréceme unha conduta pobre, aínda que sexa a regra da maioría.

Como adoita suceder con estas contas de minoría de maiorías, o que “menos” é (o que lle corresponde) ten que reivindicar a dignidade. Por tanto, chegados a este asunto, dificilmente poderá ouvir a un hetero unha palabra fóra da norma xeral, a menos que ese hetero sexa de moi ampla perspectiva –progre-.

Estou cansado de ser heteroxéneo da maioría, crónico e endémico. De verdade. Dá igual o ambiente ou o nivel socioeconómico, a cultura heteroxénea sempre está presente, sen piedade. Por iso, o que a min interésame é que non sexa heteroxéneo: cada vez teño máis aprecio polas persoas que son capaces de facer autocrítica pública. Ás veces teño a impresión de que a heterocrítica é un bacanal obsceno que practica a xente. Unha orxía descomunal.