Nos últimos tempos, en Euskal Herria escríbese por maternidade, teño esa impresión. Con todo, si durante medio século pasaron revolucións, incluídas as feministas, paréceme que hai unha perspectiva parcial: a muller que se materializa nunha maternidade idealizada, na que as mencións son de varias caras ou épocas, cristalizadas, o cumprimento e a dominación alegóricas da muller a través da maternidade, en definitiva, as mesmas da sociedade tradicional e patriarcal.

O embarazo, a imaxe perfecta e redonda da muller, o sufrimento da necesidade infantil, o parto e a mención das artes das primeiras semanas: aínda que sexan certas, dificilmente pódese imaxinar que haxa poucas cousas máis lonxe para contalas. En comparación, aínda que a maternidade é parte da muller, onde se mencionan todos os demais aspectos?

En primeiro lugar, non deberiamos calar o outro lado dese idílico aspecto da maternidade, é tamén unha situación difícil, física e psicoloxicamente, a longo prazo, que en certo xeito, nega esta sociedade tiránica do benestar: cansazo, sensación de asfixia, angustia para todos e de mañá á noite, cada día, amar o que pase, perdoar, esquecer, facerse pasar por todo o demais.

Por outra banda, a maternidade é moito máis longa que a que, desde o desexo infantil até a crianza, levouse durante toda a súa vida xarada nos corpos da mente. Que teriamos que mencionar no noso país, sobre a urxencia, a ausencia de desexo infantil ou a imposibilidade de ter fillos por unha ou outra razón, a presión social que quizá tamén parezan?

Nunha forma máis ampla e por encima de todo, como a maternidade non é máis que unha parte da muller, e despois de tantas cousas cambiadas no País Vasco, non creo que as mulleres non se queixen da súa situación, dos seus fillos, da súa condición de muller, do seu papel nesta sociedade, de todo o tiránico da sociedade e do seu desenvolvemento como nais, está claro, como persoas, traballadores, militantes, axentes. E diso non ouzo nada. Á fin e ao cabo, os quebradizos de cabeza que temos os dos nosos días.

Poida que equivóquese, pero, polo menos até min, non se chegou aínda a coñecer a complexidade de ser muller e nai neste país e, sexa verdade ou non, gustaríame vela tratada, é dicir, para axitar os recunchos, hai aquí a necesidade duns Elisabeth Badinter que puidesen tomar pinturas para representar todas esas problemáticas.