Non facía moito tempo que había un señor que recibía cada ano unha boa colleita de mazás. Tiña unha gran manga por aquel manzano! Os seus clientes estaban contentos con aquelas mazás tan fermosas, cuxo sabor, cheiro e aspecto eran deliciosos. A medida que a fama das mazás íase facendo cada vez maior, este señor, para satisfacelas, mesturara na terra dos manzanos o abono que lle recomendaba un veciño, o cal, antes de caer na infusión con cautela e delicadeza, escavara, deixado tempo para oxigenarse e mesturado o abono á terra, dispuxérao todo.

En canto colleitou as colleitas, o Señor deuse conta de que naquel ano había algo insólito nos seus grans de mazá. No almacén apareceron insectos e os grans podre multiplicáronse. Por iso decidiu vendelo o máis pronto posible e asegurarlle as súas ganancias. Conseguiuno con facilidade! Un grupo de compradores comeullos a un prezo moi alto.

Os novos compradores non tardaron en darse conta de que aquelas asombrosas mazás, así como todo o que lles rodeaba, empezaban a podrecer. Que facer? Todos se confundían nunha chea tan grande que era imposible separalos a un ou a outro, tantas toneladas...

Despois de reflexionar ata que se esgotaron as neuronas e as euronas, pensaron que o mellor sería xuntarse con mazás de países máis afastados, porque pola contra, a perda total da colleita traía consigo un fracaso tremendo... Pero ao unirse cos doutros pobos, podreceron todos a maior velocidade. As súas cavidades parecían feitas de vermes e de vermes...

Despois dun bo número de días buscando solucións, finalmente acordouse unir a súa enorme masa de mazás coa colleita de produtores de pataca doutro Estado. A mazá e a terra podían ser reparadas.

Por suposto, unha comisión de propietarios de mazás tivo que facer dúas e tres enormes para que os desconfiados produtores de patacas axustásense aos seus desexos. Pero cando por fin se lles puxo á vista unha solución tan boa e un negocio mellor, cos máis modernos medios de mercadotecnia, encantados, cegados, o estímulo dunha posible riqueza provocou nas súas mans un pano que se secase o trineo... Si! Dixeron todos á vez.

A putrefacción tomou medidas e velocidades sen límites. Cada vez máis se entregaban á putrefacción. Entón ocorréuselles que había produtores que obtiñan ganancias modestas pero seguras en comparación con eles e que, ademais, o seu produto, sen dúbida, estaba mellor protexido para facer fronte á corrupción. Sobre a capa de capas, a cebola non deixaba un só buraco na podre e alí terminaría a desagradable situación.

O acordo concluíu cun aplauso de aplausos, brindando polo cava máis caro. A súa espuma e o seu vapor dominaron o fluxo podre do vento do norte desde o outro extremo do continente. Pero o novo cheiro dos nosos produtores non durou moito. Topa atopouse de inmediato co fedor que tanto lles ameazou. Esta vez tivo o mesmo efecto que un gas lacrimóxeno: todos empezaron a chorar co perfume da cebola saldustel (vendida ou podre). Non se sabía que era o que provocaba aquelas bágoas, pero nas interminables conversacións que sostiñan con el, todo o mundo falaba do mesmo. Fágame o favor de falar!

E así, como voitres que cheiran a podre, os políticos achegáronse para resolvelo todo... Se alguén quería duplicar o diñeiro para moverse, dicía no sermón, até o cura de corvo... Así se creou o Banco Europeo!

P. S. A vella dama de poesía, de súpeto, co ritmo e a mesura dos berces balanceadas, un conto que o seu sobriño partiu para durmirse! n