A finais de 1995, todos os grupos gai-lesbianos do Estado manifestámonos en Madrid, a piques de finalizar a lexislatura, para esixir ao Goberno de Felipe González que cumpra a súa promesa de campaña: facer efectiva a lei de parella. A última reunión para fixar os detalles da convocatoria tivo lugar na sede de EHGAM en Bilbao, onde estivo presente, entre outros, Pedro Zerolo (actual concelleiro no Concello de Madrid e Secretario de Relacións cos Movementos Sociais e a ONG do PSOE) como presidente dunha asociación. Na reunión, a proposta de EHGAM, acordouse que o título do documento debía ser en contra da Homofobia, e no primeiro punto resolveuse que en lugar da lei de parella, debiamos esixir o dereito a contraer matrimonio. Zerolo é coñecido porque, ademais de polos seus cargos, preséntase a si mesmo como precursor das vodas do mesmo sexo. Poucos saben, con todo, que naquela reunión opúxose enerxicamente á proclamación do matrimonio, así como ao propio lema contra a Homofobia, xa que en España (sic) non existía homofobia.

Poucas veces contei esta anécdota en público, pero hoxe vén ao gran. E é que nós, os de Ehgam, cada ano xunto co trío de ouro, damos o “premio” a unha espartina de trapo a unha persoa ou institución que dalgunha maneira expresou a homofobia. É innegable que existe unha homofobia no noso mundo, aínda que non tan dura como en moitas outras partes do mundo. Recoñezo, con todo, que este ano tivemos problemas para atopar un candidato significativo. Fai un par de meses non tiñamos nin un nome na cabeza. Nunha ocasión, con todo, empezaron a amontoarnos. Primeiro, o bispo de Alcalá fixo todos os méritos, polo devandito en TVE, que nos mandaba ao inferno a todos os homosexuais. Pero estamos fartos de dar tantas veces o abrazo aos eclesiásticos e aos homes, polo que preferiamos buscar a outro. Pouco despois, na Intereconomía, ademais dos ataques ás liberdades de todo tipo, lanzáronse perlas de gran beleza sobre a homosexualidade, en defensa do bispo. Cando pensabamos que tiñamos un candidato, aí chegou o ministro peperó e rompeu as marcas, en lugar de insultar –os insultos, en definitiva, son palabras e o vento lévaas–, porque publicou feitos: A materia de Educación para a Cidadanía, ademais de cambiar de nome, tamén cambiou de ser, suprimindo, entre outras cousas, a parte que condenaba a homofobia e toda referencia ás liberdades afectivas.