Non se pode negar que a política vasca está nos novos tempos. E non só porque a política gañou, senón porque até hai pouco as terminologías, os tipos de mensaxes e os vituperios que se utilizaban nalgúns ambientes, coma se fosen moitos e imprescindibles, quedáronse totalmente obsoletos e desaliñados.
Proba diso é a inclusión de cinco versos tan belos como precisos e precisos, nos que o quinto di: “Pero nós queremos meternos no carro onde van todos / sen pensar no fedor que ten ese buraco no cu / para deixar que a vida se perda na garda de catro mouteiras / sen buscar outro sentido, na suor do que somos / si nós queremos unha estatua no medio desa miseria”. Esta reflexión pouco
ten que ver coa retórica arola que dominou os últimos corenta anos nos bertsos e si coa que o nacionalismo vasco –representando aos escritores Koldo Eleizalde, Ixaka López Mendizabal e José Eizagirre– reivindicou no congreso de nacionalidades de Lausanne (1916).