A próxima volta das eleccións gregas é o 17 de xuño, cando se celebran os comicios. O establishment europeo advírtenos que esas eleccións son vitais: non só o destino de Grecia, senón tamén o de toda Europa. Un resultado, din os bos resultados, permitiría seguir adiante co proceso doloroso pero necesario a través dos recortes. Alternatiba – gañar o partido ‘de extrema esquerda’ Syriza – sería o voto ao caos, o fin do mundo que coñecemos (europeo). (…)

O 17 de xuño haberá unha opción real: por unha banda establishmenta (Nova Democracia e Pasok), polo outro Syriza. E, como adoita suceder sempre que se ofrece unha opción real, establishmenta está aterrorizado: o caos, a pobreza e a violencia, din, si a elección é mala. (…)

Si Syriza gana, o establishment europeo quererá que aprendamos da maneira máis dura o que ocorre si alguén tenta romper o mal ciclo que a tecnocracia de Bruxelas e o populismo antiinmigrante crearon coa complicidade mutua. (…)

Só unha nova ‘herejía’ representada por Syriza pode salvar o que se merece salvar do legado de Europa: democracia, crenza na cidadanía, igualdade, solidariedade, etc. Se derrotan a Syriza, a Europa que nos queda é ‘unha Europa con valores asiáticos’, que, por suposto, non ten nada que ver con Asia, pero si coa tendencia do capitalismo actual a romper a democracia.

Esta é o paradoxo que mantén o ‘voto libre’ nas sociedades democráticas: unha persoa é libre de elixir si fai unha boa elección. Por iso, cando hai unha mala opción (como cando Irlanda rexeitou a Constitución da Unión Europea), esa opción considérase un erro, e o establishment esixe que se repita o proceso ‘democrático’ para corrixir o erro. Cando o primeiro ministro grego, George Papandreou, propuxo a finais do ano pasado un referendo sobre o acordo de rescate da eurozona, o mesmo referendo foi descartado como unha opción falsa.

Hai dúas historias principais nos medios sobre a crise grega: a historia alemá europea (os gregos son irresponsables, preguizosos, despilfarros, evasores de impostos, etc.) e a historia grega (a nosa soberanía nacional está ameazada pola tecnocracia neoliberal imposta por Bruxelas). Cando se fixo imposible ignorar a grave situación dos cidadáns gregos, xurdiu unha terceira historia: os gregos preséntanse agora como vítimas que necesitan axuda humanitaria, coma se o país fose golpeado por unha guerra ou unha catástrofe natural. Aínda que estas tres historias son falsas, a terceira é probablemente a máis detestable. Os gregos non son vítimas pasivas: están en guerra co establishment da economía europea e necesitan solidariedade na súa loita porque tamén é a nosa loita.

Grecia non é unha excepción. Trátase dun dos principais laboratorios dun novo modelo socio-económico que se aplicará potencialmente sen límites: unha tecnocracia despolitizada na que banqueiros e outros expertos están autorizados a destruír a democracia. Salvando a Grecia dos seus supostos salvadores, salvaremos á propia Europa.

-----------

London Review of Books (25 de maio de 2012)