Ás veces lévanos á distancia en busca do que non temos. Non basta co autóctono, e temos que ir a sitios estraños para igualar as nosas necesidades vitais. Hai moitos que andan como nós, polo que vemos marcas uniformes nestes recunchos. Instalaron edificios públicos inmensos para que ensinemos os nosos talentos, cobrándonos tarifas a medida destes miserables. Feiras. Cafés 2 euros, bocadillos 8. Esta vez estamos na Barcelona de Catalunya. Aquí hai máis campos sobrantes que os dos impares, baleiros en tres cuartas partes, sen poder esconderse con tea para ser atendidos como nós. Os médicos necesitamos aos nosos clientes, chegados a estas paraxes coa esperanza de atopalos. Este que leva o nome de Internacional ten pouco de nacional. Os exemplares soltos que se nos achegan –os clientes que nos visitan saúdannos en catalán–, son un idioma que lles gusta falar, coma se de seu fixéseno máis axustados, incluídos os de Lyon. Non están afeitos, porque non están afeitos dirixirnos en francés. Así se deron conta de que os dous que falaban inglés eran franceses. Domage. Vivimos unha crise de talento, de vaidade.